Αρμάνδος Τζιοζεφέν 1931-2011

153 T ώρα που κοιτάζω πάνω από 60 χρόνια πίσω, τότε που πρωτογνώρισα τον Αρμάνδο Τζιοζεφέν λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας του 1960, με σκοπό να αντλήσω μνήμες για να διατυπώσω μια άποψη για τον άνθρωπο, τον χαρακτήρα και το έργο του, σπεύδω από την αρχή να διατυπώσω τη γνώμη πως υπήρξε ένα άτομο που είχε τα στοιχεία του homo universalis. Είχε, με άλλα λόγια, μια καθολική αντίληψη πολλών πραγμάτων, εν πολλοίς διαφορετικών μεταξύ τους, προπάντων όμως είχε ενδιαφέροντα, πολλά και διάφορα, που τα εξυπηρέτησε με τις ικανότητες και τα προτερήματά του, πρωτίστως για τη δική του ευχαρίστηση και ψυχαγωγία. Ένιωθε σε κάθε του προσπάθεια την ψυχική πληρότητα που νιώθει ένας δημιουργικός άνθρωπος και έβλεπε τη χαρά του να εξακοντίζεται όταν, με ό,τι έκανε, εισέπραττε την ευχαρίστηση και τον έπαινο των άλλων, όχι μόνο των φίλων. Δεν λειτουργούσε με την προσεγμένη ψυχρότητα του επαγγελματία αλλά με το αυθόρμητο συναίσθημα του ερασιτέχνη, του εραστή, δηλαδή, της τέχνης και, κατ’ επέκταση, της ζωής. Γιατί έτσι κινήθηκε και έδρασε, όσο οι δυνάμεις που είχε του επέτρεπαν να αναπτύξει τις τάσεις και τα ενδιαφέροντά του. Η γνωριμία μας ξεκίνησε από το γεγονός ότι ήταν συμμαθητής στο Παγκύπριον Γυμνάσιον και φίλος του ξάδελφού μου Γεωργίου Ι. Νι- κολαΐδη (1933-2014), που ήταν ευρύτατα γνωστός ως «Κόκος», με το κοινότοπο δηλαδή υποκοριστικό του ονόματός του που συνηθίζεται στην Κύπρο, ο οποίος είχε πολλές δραστηριότητες σε κοινωφελή και κοινωνικά έργα ως υψηλόβαθμο στέλεχος της εταιρείας «Ιωάννου και Παρασκευαΐδης» και ως Κυβερνήτης, επί χρόνια, για την Ελλά- δα και την Κύπρο, της Λέσχης Lions και ως Διεθνής Σύμβουλος της κεντρικής διεύθυνσης των Lions (International Director του Lions Club International) που εδρεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν τότε που η Κύπρος μόλις είχε αποκτήσει την ανεξαρτησία της. Νέοι, με τον αέρα της νιότης να μην μας αφήνει στιγμή αδρανείς, εκδηλώναμε την αγάπη για τον τόπο με εκδρομές για να τον γνω- ρίσουμε καλύτερα ύστερα από τη λαίλαπα του απελευθερωτικού αγώνα˙ μαθητεύαμε στην ελευθερία στην έκφραση με συζητήσεις χωρίς πρόγραμμα στις μετρημένες λέσχες που υπήρχαν τότε, οι οποίες συγκέντρωναν νέους ανθρώπους με ανησυχίες, όπως ήταν το Field Club, κάτω από το μεσαιωνικό τείχος, πλάι στην Πύλη της Πάφου, όπου, παράλληλα με τους τενίστες, συχνάζαμε εκεί με φίλους και, αδέσμευτοι από αγκυλώσεις, ανταλλάσσαμε γνώμες μελετώντας τις εξελίξεις. Από την άλλη, αναζητούσαμε τη χαρά μέσα από τη μουσική, τον ρυθμό στα βήματα του ευρωπαϊκού χορού, την κοινωνικότητα στις τακτικές εξόδους στα λίγα κέντρα της εποχής εκείνης, με καλή μουσική από ξένες κυρίως ορχήστρες και με κορίτσια να χρωματί- ζουν με την παρουσία τους αισιόδοξα τις παρέες μας, φίλες κυρίως, μερικές από τις οποίες έγιναν αργότερα σύντροφοι ζωής σε κάποιους από μας, όπως η Μαίρη, η αδελφή του Αρμάνδου, που έγινε γυναίκα του Κόκου. Το περίγραμμα μιας γνωριμίας Κώστας Σερέζης Δημοσιογράφος και συγγραφέας