139 Ο ήλιος στον ορίζοντα φωτίζει ένα λεηλατημένο τοπίο: το νεκροταφείο. Ξερά χόρτα, ανοιγμένοι τάφοι, σπασμένοι μαρμάρινοι σταυροί είναι διάσπαρτοι σε όλο τον χώρο, θρυμματισμένες ταφόπετρες που δεν βρίσκονται στις θέσεις τους. Ανάγλυφη φρίκη. Ένα αίσθημα κενού. Ένα σμάρι αγριοπερίστερα φεύγουν από την εκκλησία. Κοιτάω σαστισμένος. Στο βάθος αριστερά μια στήλη, δεν την έχουν γκρεμίσει. Βαδίζουμε ανάμεσα στα καθημαγμένα μνήματα. Κάποιες φωτογραφίες έχουν αντέξει στον χρόνο. Θυμήθηκα ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου που είχα διαβάσει κάποτε τα χρόνια της δικτατορίας στην Ελλάδα σαν να το έχει γράψει γι’ αυτούς τους νεκρούς, προμαντεύοντας αυτό το τέλος ενός ολόκληρου κόσμου.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==