128 Κατευθυνόμαστε προς το Γυμνάσιο. Θα λειτουργήσει ξανά, αφού έμεινε κλειστό για είκοσι εννέα χρόνια, στον χώρο του παλιού Παρθεναγωγείου. Περνάμε απ’ την πλατεία όπου δεσπόζουν ο Άγιος Συνέσιος και το καινούργιο τζαμί. Στρίβουμε αριστερά και παίρνουμε την ανηφόρα για το σχολείο. Η πρόσοψή του σε ύψωμα, με κεραμίδια, και τα περιστέρια να γυροφέρνουν στη στέγη και στις φοινικιές. Στα δεξιά η ταμπέλα, πρώτα στα τούρκικα κι από κάτω στα ελληνικά «Γυμνάσιο Ριζοκαρπάσου». Πολύς κόσμος στο προαύλιο. Πολλά κανάλια, ελληνικά, τούρκικα και άλλα. Δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ έχουν καταλάβει τον χώρο από νωρίς. Είναι ένας κύριος με κάτι χαρτιά στα χέρια. Μας πλησιάζει και μας ρωτάει με σπαστά ελληνικά αν είμαστε καθηγητές, τα ονόματά μας, τι ειδικότητα έχουμε και κάτι γράφει. Μπαίνουμε σε μιαν αίθουσα διδασκαλίας. Δυο μαθητές κι εφτά μαθήτριες κάθονται στα θρανία. Οι φωτορεπόρτερ με τα φλας κι οι κάμερες δε σταματούν να τραβάνε πλάνα. Έχει έρθει κι ο κύριος με τα χαρτιά, κρατάει κι αυτός μια φωτογραφική μηχανή και κάνει τη δουλειά του. Είναι της ασφάλειας του στρατού, όπως μου είπαν αργότερα. Τα παιδιά δεν θέλουν να μιλήσουν. Είναι σε δύσκολη θέση. Ύστερα ο ήχος από ένα καμπανάκι σημαίνει την έναρξη της λειτουργίας του σχολείου και βγαίνουμε στην αυλή. Μαζευόμαστε μαθητές και καθηγητές και βγάζουμε μια αναμνηστική φωτογραφία. Έχουμε σχεδόν τον ίδιο αριθμό, μαθητές και διδακτικό προσωπικό. Στην αυλή περιφέρονται αυτοί των Μυστικών Υπηρεσιών του κατοχικού στρατού. από τη συλλογή διηγημάτων Με ευλάβεια και με λύπη, Λεύκιος Ζαφειρίου
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==