104 Κάποιες 12ου αιώνα, δύσκολα διακρίνονται. Η Ελένη που δεν ήξερε γι’ αυτό το εκκλησάκι στο χωριό της, κοιτάζει επίμονα τον Άη Γιώργη έφιππο, δεξιά από την είσοδο. Η ομορφιά του προσώπου του, η πλούσια ενδυματολογία, το άλογο και όλα τ’ άλλα, παρά τα ξεθωριασμένα χρώματα, συνθέτουν ένα μαγευτικό σύνολο. Επιστρέφουμε στο σπίτι της κυρίας Παλεττούς και της δίνουμε το κλειδί. Το πρόσωπό της χαραγμένο από τον χρόνο, όχι τον οποιονδήποτε χρόνο. Το χαμόγελο πολύ δύσκολα διαγράφεται στα χείλη της. Το τσεμπέρι κρύβει τ’ άσπρα μαλλιά της, τα γερασμένα μάτια της σε κοιτούν σαν μικρού παιδιού. «Περιμένω τριάντα χρόνια να έρτουν και δεν ήρταν. Θα τους περιμένω όσον καιρόν θα είμαι ακόμα ζωντανή να έρτουν. Να τες διορθώσουν τες εικόνες στους τοίχους. Και τον καβαλλάρην άγιον που είναι πολλά όμορφος», μάς λέει. από τη συλλογή διηγημάτων Με ευλάβεια και με λύπη, Λεύκιος Ζαφειρίου
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==