Η μητέρα της μητέρας μου, ήταν και αυτή Ιταλίδα, από το χωριό Ziracco στην περιφέρεια του Φριούλι, στη Bορειοανατολική Ιταλία. Ο παππούς και η γιαγιά ήταν από τα δυο άκρα της χερσονήσου. Η γιαγιά ήταν μια χωριατοπούλα, πήγε στην Αίγυπτο γιατί ήρθε σε αντιπαράθεση με τον πατέρα της. Ναυτάκι στην Αλεξάνδρεια με τη γιαγιά. Θυμάμαι ακόμη τα παιδικά τραγούδια που μου έμαθε στη διάλεκτο της περιοχής της. Ήταν μια δυναμική γυναίκα αλλά συνάμα γλυκιά και τρυφερή. Ήταν στη μόδα της εποχής να ντυνόμαστε ναυτάκια το καλοκαίρι. Αυτό συνέβαινε τόσο στην Αλεξάνδρεια όσο και στην Κύπρο. Όλα τα παιδιά των καλών οικογενειών ντύνονταν με ναυτικά. Την ίδια μόδα ακολουθούσαν και κάποιες γυναίκες, νεαρές συνήθως, με κολλάρα και φορέματα σε μπλέ και άσπρο με λεπτομέρειες από σχοινί. Ήταν μια ευρωπαϊκή μόδα που διαδόθηκε σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινότητες της Μέσης Ανατολής και που διαφημιζόταν σε όλα τα περιοδικά κοινωνικού περιεχομένου της Αγγλίας και της Γαλλίας που κυκλοφορούσαν στα σαλόνια μας. Η φωτογραφία της γιαγιάς λίγο πριν φύγει από την Ιταλία. Ήταν πολύ νέα και όμορφη. Πάνω από το κεφάλι της γράφει “Να με θυμάσαι”. Ίσως να προοριζόταν για την οικογένειά της που επρόκειτο να εγκαταλείψει. Ήταν ένας άνθρωπος με ανοιχτή καρδιά, το σπίτι της ήταν πάντα γεμάτο από κόσμο, φίλους και συγγενείς και ήταν βαθιά θρησκευόμενη.
RkJQdWJsaXNoZXIy MzU4MTg0