ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΜΕΡΟΣ µ 191 Φεύγοντας από εκεί βαδίσαμε στα σοκάκια και φτάσαμε σ΄ ένα σπίτι όπου μια σπουδαία και πασίγνωστη ηθοποιός της εποχής και συγκεκριμένα το 1970, η Ράκελ Γουέλς πρωταγωνιστούσε στην ταινία « Πολυαγαπημένη ». Η ταινία αυτή ανέδειξε τις ομορφιές του Καρμιού και γενικότερα το νησιού μας ως τουριστικού προορισμού . Με μαύρη την καρδιά και με μια δόση ζήλιας προς αυτούς που κατοικούν στα σπίτια μας , φύγαμε από το Κάρμι με σκοπό την επιστροφή στις ελεύθερες περιοχές . Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι πως στο Κάρμι κατοικούν μόνο Ευρωπαίοι πολίτες και αυτό οφείλεται στην επιθυμία μιας Αγγλίδας να μην εκτουρκιστεί το χωριό . Πρόκειται για μια κάτοικο του χωριού , η οποία ζούσε εκεί πριν την εισβολή . Δεν άφησε Τούρκο έποικο ή Τουρκοκύπριο να κατοικήσει στο Κάρμι . Η διαφορά των εκλεπτυσμένων κατοίκων του χωριού φαίνεται στη συντήρησή του . Ο εξωραϊσμός και η καθαριότητα του χωριού όμως , δεν απαλλάσσει τους Ευρωπαίους από το να θεωρούνται συγκατακτητές και υπέρμαχοι της τουρκικής κατοχής . Και άντε να βρεις το δίκαιο σου μετά . Κατηφορίζοντας το χωριό κατά την επιστροφή μας , μου έμεινε στο μυαλό μια εικόνα . Μια φωτογραφία που απεικονίζει το Κάρμι , την οποία βλέπω κάθε μέρα . Νόμιζα πώς μπήκα μέσα στη φωτογραφία και χαιρόμουν επιτέλους τη σκιά των τριών κυπαρισσιών , σήμα κατατεθέν του χωριού μας . Στέκονταν ακόμα εκεί αγέρωχα , για να θυμίζουν στους Τούρκους εισβολείς πώς οι Κύπριοι μπορεί να άλλαξαν πολλούς κατακτητές , όμως δεν άλλαξαν ψυχή , γιατί πολύ απλά μπορεί να ζουν στην άλλη μισή τους πατρίδα , αλλά την ψυχή τους την άφησαν εκεί , στα εδάφη που γεννήθηκαν . Ως απλή πολίτιδα μιας ημικατεχόμενης γης αλλά και ως παιδί προσφύγων και απωλεσάντων όλων των περιουσιακών τους στοιχείων διαιωνίζω την οργή και την αδικία που υπέστη τούτος ο τόπος . Γιατί άραγε ; Γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να ξεχάσω τον πόνο των δικών μου ανθρώπων στο αντίκρισμα των σπιτιών τους , που κατοικούνται από ξένους , δεν μπορώ να ξεχάσω πως οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου έφυγαν από τα εγκόσμια με τον καημό των σπιτιών τους . Δεν μπορώ να ξεχάσω την απέραντη στενοχώρια και το βουβό και απλανές βλέμμα της γιαγιάς μου που έχασε τον γιο της στον πόλεμο και έφυγε με τον καημό του ... Δεν μπορώ να ξεχάσω το συναρμολογημένο κορμί του δεκαεννιάχρονου θείου μου να κείται στο τραπέζι της ερευνητικής επιτροπής αγνοουμένων προς αναγνώρισή . Απλά δεν μπορώ ... γιατί με τρώει το μαράζι ... Συνοψίζοντας , μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δεν ζω σε μια ουτοπία . Γνωρίζω πολύ καλά ότι οποιαδήποτε λύση και να υπάρξει εμείς οι Κερυνιώτες δεν θα επιστρέψουμε πίσω . Θέλω να ελπίζω όμως σε μελλοντική δικαίωση παντός τρόπου . Θα ήθελα να ζήσω χωρίς τον φόβο ενδεχόμενης εισβολής . Θα ήθελα τα παιδιά μου να ζήσουν σε καλύτερες συνθήκες . Δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας . « Νῆσός τις ἔστι » , είπε ο ποιητής . Ίσως ο Ύψιστος Θεός να μας φέρει κάποτε το ελπιδοφόρο μήνυμα της Σαλαμίνας , της ελευθερίας της Κύπρου μας από κάθε είδους τύραννο .