ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΜΕΡΟΣ µ 177 ( Παλιάλωνα , Καλεβούνια , Βουναρούι ) όπου διανυχτέρευσαν . Τη νύχτα ακούαμε τις ομιλίες τους και βλέπαμε τα τσιγάρα τους . Εμείς προχωρήσαμε λίγο πιο πάνω και ταμπουρωθήκαμε στο κουρβέλλι δυτικά του σπιτιού του Βιτσαώτη μέχρι και την Τετάρτη μετά το μεσημέρι όπου αποφάσισαν και μπήκαν στο χωριό . Μια ομάδα Τούρκων στρατιωτών που ερχόταν από δυτικά από την περιοχή Εκατομύρια μάς πλησίασε χωρίς να μας αντιληφθεί , και εμείς αποφασίσαμε να μην τους πυροβολήσουμε σκεπτόμενοι μήπως και πειράξουν τους υπόλοιπους Καρμιώτες που ήσαν στα σπίτια τους . Χωρίς να γίνουμε αντιληπτοί , κάποιοι από την ομάδα ανηφορήσαμε για τον Προφήτη Ηλία και ενωθήκαμε εκεί με τις δικές μας ομάδες . Οι υπόλοιποι της ομάδας προτίμησαν και πιάστηκαν αιχμάλωτοι για δικούς τους λόγους που κανείς δεν μπορεί να πει αν έπραξαν καλά ή όχι . Παρουσιαστήκαμε στον υπεύθυνο λοχαγό και αφού τον ενημερώσαμε , μας χώρισε σε ομάδες αφού είμασταν γνώστες της περιοχής και μας ανέθεσε καθήκοντα . Εμένα μαζί με τον Σωτήρη του Γερμανού και τον Πετρή του Βιτσαώτη μάς έστειλε μαζί με έναν ολμιστή στην πρώτη γραμμή απέναντι από τον Άγιο Ιλαρίωνα χωρίς βλήματα του όλμου . Οι Τούρκοι μάς κτυπούσαν συνέχεια με όλα τα όπλα που διέθεταν . Γυρίσαμε πίσω , πολλές φορές κουβαλώντας ο ένας τον άλλον στην πλάτη μας . Αφού πήραμε βλήματα επιστρέψαμε πίσω και ξεκινήσαμε να ρίχνουμε με τον μοναδικό όλμο που είχαμε . Την Πέμπτη 25 Ιουλίου 1974 συνεχίστηκε το ίδιο μοτίβο με τους Τούρκους να επιτίθενται ανεπιτυχώς προς κατάληψη των θέσεών μας . Την Παρασκευή γύρω στις 8:30 το βράδυ μας ειδοποίησαν να συγκεντρωθούμε όλοι στο διοικητήριο με τον ατομικό μας οπλισμό μόνο . Εκεί ο υπολοχαγός μας είπε ότι έπρεπε να φύγουμε διότι « το πέταλλο κλείνει » και θα μας έπιαναν όλους . Ζήτησε να μάθει ποιος ξέρει καλά την περιοχή και όταν του είπαμε δυο συγχωριανοί ότι ξέρουμε εμείς , μας διέταξε να προχωρούμε σε δύο σειρές στις άκριες του δρόμου διότι στη μέση του δρόμου υπήρχαν βλήματα που δεν είχαν εκραγεί και μας τόνισε « ούτε τσιμουδιά στον δρόμο ». Όταν περνούσαμε από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία πήραμε και τις εικόνες μαζί μας . Στην τοποθεσία Γομαρίστρα μας έδωσε εντολή για αυτοδιάλυση με σκοπό να συναντηθούμε αν μπορέσουμε στο σχολείο της Βασίλειας . Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ μέσα στα περιβόλια της Λαπήθου διότι δεν ξέραμε πού θα συναντούσαμε τον εχθρό . Σε μια στιγμή ακούσαμε θόρυβο μηχανής αυτοκινήτου . Όλοι χωρίς να μας πει κανείς κάτι πέσαμε στο χαντάκι έξω από τον δρόμο και κρυφτήκαμε . Μερικοί έσπασαν τα πόδια τους . Το αυτοκίνητο πέρασε χωρίς να μας αντιληφθεί . Γύρω στις 4 το πρωί μόλις ξημέρωσε κατορθώσαμε και φτάσαμε στον προορισμό μας στη Βασίλεια . Εκεί μας έδωσαν ψωμί και νερό και ακούσαμε τον τουρκικό ραδιοσταθμό που καυχότανε ότι μας έσφαξαν όλους στον Πενταδάκτυλο . Από εκεί κινηθήκαμε προς το βουνό Κυπαρισσόβουνος , όπου μείναμε μέχρι τη Δευτέρα 29 Ιουλίου . Από εκεί , όσοι έφεδροι ήσαν του τρίτου τακτικού συγκροτήματος μας έφεραν μέσω της Μόρφου στη