ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΜΕΡΟΣ µ 163 και κινηθήκαμε προς το βουνό , κάνοντας κύκλο προς τα δυτικά φθάνοντας περίπου ενάμισι χιλιόμετρο πάνω από το σπίτι που είχαμε κάνει την έξοδο διαφυγής . Προχωρώντας , λοιπόν , είδαμε έναν άγνωστο άνδρα να κάθεται κάτω από μια ελιά , με τα πόδια του κρεμασμένα στη δόμη ( ξερολιθιά ). Φορούσε στρατιωτικά ρούχα . Το όπλο και το κράνος του ήταν στο έδαφος . Φαινόταν πολύ μελαχρινός , λεπτός , με πολύ χοντρά χείλη . Μας κοίταζε χωρίς να αντιδρά και τότε του φωνάξαμε : « Ρε , έλα μαζί μας ». Ο άγνωστος αμέσως κατέβηκε κάτω από τη δόμη και κρύφτηκε . Δεν μας ακολούθησε . Εμείς , όμως , συνεχίσαμε την πορεία μας . Δεν είχαμε την πολυτέλεια να ασχοληθούμε άλλο μαζί του . Αν ήταν δικός μας , μπορούσε να μας ακολουθήσει γιατί είδε και τα εμβλήματα μας : « Ο Τολμών Νικά , Δυνάμεις Καταδρομών ». Αφού τον αφήσαμε , προχωρώντας βρήκαμε τον χωματόδρομο που οδηγούσε από το Τριμίθι προς το τουρκοκυπριακό χωριό Τέμπλος . Ήμασταν περίπου στη μέση απόσταση μεταξύ των δύο χωριών . Συχνοί πυροβολισμοί και ριπές αυτομάτων ακούγονταν στις δυτικές παρυφές της Κερύνειας και κυρίως στην περιοχή Τέμπλους . Τα κροταλίσματα των όπλων ακούγονταν όλο και πιο κοντά μας . Ξαφνικά είδαμε στρατιώτες να βάλλουν προς την πλευρά του τουρκοκυπριακού χωριού και να κινούνται με κατεύθυνση το χωριό Τριμίθι ακριβώς πιο ψηλά από το σημείο που βρισκόμασταν . Καταλάβαμε ότι ήταν δικοί μας στρατιώτες που έφευγαν από την περιοχή του Πράσινου Λόφου ( ονομασία του υψώματος με δικό μας φυλάκιο από το 1964). Η συνάντησή μου με τον Λοχαγό Βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά μας πίσω από έναν κορμό δένδρου . Αψηφώντας τον κίνδυνο , συντόνιζε και κάλυπτε αυτούς που οπισθοχωρούσαν από την περιοχή του βουνού της « Μαείρενας ». Ήταν ο διοικητής του ΛΥΔΜ της 33, ΜΚ Αργύρης Αθανάσιος με καμιά δεκαπενταριά άτομα . Ανάμεσά τους ήταν και ένας καλός φίλος , γνωστός από τον καιρό που ήμασταν μαθητές στο Γυμνάσιο της Κερύνειας , ο Παναγιώτης Βιολεττής . Δεκαεφτάχρονος τότε , χωρίς την απαιτούμενη στρατιωτική εκπαίδευση , ντύθηκε στο χακί και έτρεξε στο πεδίο της τιμής και του καθήκοντος με θάρρος και αποφασιστικότητα . Πλησιάσαμε λοιπόν τον λοχαγό και μετά από σύντομη συνομιλία , μας υπέδειξε ένα σημείο της βόρειας πλευράς του Αγίου Ιλαρίωνα , με προορισμό το στρατόπεδο της Μοίρας στο Πέλλαπαϊς . Αμέσως τον ενημέρωσα ότι από εκεί θα ήταν δύσκολη η διαφυγή μας . Ο λοχαγός με ρώτησε αν γνώριζα καλά την περιοχή και εγω του απάντησα : « Κύριε λοχαγέ , το χωριό μου είναι το Κάρμι που βρίσκεται πιο πέρα και γνωρίζω όλη την περιοχή ακόμη και το βουνό δυτικά του Αγίου Ιλαρίωνα ». Η αντίδραση του λοχαγού ήταν άμεση : Μου κτύπησε χαϊδευτικά τον ώμο δείχνοντας μεγάλη ικανοποίηση και μου είπε : « Άντε λοχία , γρήγορα φεύγουμε ». Προχωρούσαμε μπροστά με τον λοχαγό και ακολουθούσε ο ανθ / γός Ιωάννου Αντώνης μαζί με το τμήμα . Στόχος μας ήταν να ενωθούμε με φίλια στρατιωτικά τμήματα στον Πενταδάκτυλο .