Το Κυπριακό Πρόβλημα | Mία σύντομη εισαγωγή 44 u Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων – Υπόθεση C-439/92, 5 Ιουλίου, 1994 Το δικαστήριο αποφάσισε ότι μόνο τα πιστοποιητικά εισαγωγής και υγειονομικού ελέγχου, τα οποία εκδίδονται από τις αρμόδιες αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας μπορούν να γίνουν αποδεκτά από τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Η απόφαση αναγνωρίζει ότι το μόνο κυπριακό κράτος που αναγνωρίζεται από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Τα πιστοποιητικά εισαγωγής και υγειονομικού ελέγχου, τα οποία εκδίδονται από τουρκοκυπριακές «αρχές» δεν γίνονται δεκτά επειδή η «οντότητα όπως αυτή ιδρύθηκε στο βόρειο τμήμα της Κύπρου… δεν αναγνωρίζεται ούτε από την Κοινότητα ούτε και από τα κράτη μέλη». Το Δικαστήριο εξέτασε το θέμα κατόπιν αιτήματος του Ανώτατου Δικαστηρίου της Βρετανίας, κατόπιν υπόθεσης που καταχωρήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο από Κύπριους εξαγωγείς εσπεριδοειδών και πατάτας. Το Ανώτατο Δικαστήριο ζήτησε ερμηνεία των σχετικών διατάξεων της Συμφωνίας Σύνδεσης ΕΚ – Κύπρου του 1972, και της Οδηγίας του Συμβουλίου της ΕΚ 77/93/EEC. Το Ανώτατο Δικαστήριο επιβεβαίωσε την απόφαση του Δικαστηρίου τον Νοέμβριο του 1994. Η σημαντική αυτή απόφαση αναγνώριζε την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ολόκληρο το νησί ως προς της σχέσης της με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα. u Λοϊζίδου κατά Τουρκίας, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, 18 Δεκεμβρίου, 1996 και 28 Ιουλίου, 1998 Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι η ενάγουσα, κυρία Τιτίνα Λοϊζίδου, πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρέμενε ως η νόμιμη ιδιοκτήτρια της περιουσίας της η οποία βρισκόταν στις κατεχόμενες από τον τούρκικο στρατό περιοχές. Το Δικαστήριο εξέδωσε τρεις αποφάσεις: για προκαταρκτικές ενστάσεις (23 Μαρτίου, 1995), επί της ουσίας της υπόθεσης (18 Δεκεμβρίου, 1996) και για «δίκαιη αποζημίωση» (28 Ιουλίου, 1998). Δημιουργώντας δεδικασμένο, το Δικαστήριο έκρινε την Τουρκία ως δύναμη κατοχής, υπεύθυνη για τις πολιτικές και ενέργειες των αρχών στις κατεχόμενες περιοχές. Οι τουρκοκυπριακές «αρχές» χαρακτηρίστηκαν ως «υποτελής στην Τουρκία τοπική διοίκηση». Η Τουρκία κρίθηκε ότι παραβιάζει το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου 1 της Σύμβασης με τη συνεχιζόμενη άρνησής της να επιτρέψει στην ενάγουσα την πρόσβαση στην περιουσία της και με την ισχυριζόμενη απαλλοτρίωσή της χωρίς αποζημίωση. Στις 28 Ιουλίου, 1998 το δικαστήριο διέταξε την Τουρκία να καταβάλει αποζημιώσεις στην κυρία Λοϊζίδου. Η άρνηση της Τουρκίας να συμμορφωθεί με την απόφαση είχε ως αποτέλεσμα την έκδοση ψηφισμάτων από το Συμβούλιο των Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης. Στα ψηφίσματα αυτά εκφράζεται η λύπη για τη μη συμμόρφωση της Τουρκίας, υπενθυμίζεται στην Τουρκία ότι έχει αποδεχθεί τη Σύμβαση και την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, και καλούν το Συμβούλιο να λάβει τα κατάλληλα μέτρα για την επιβολή της συμμόρφωσης. Καθώς εκκρεμούσαν οι αποφάσεις σχετικά με την αίτηση της Τουρκίας για ένταξη στην ΕΕ και υπό την απειλή κυρώσεων, η
RkJQdWJsaXNoZXIy MzU4MTg0