Το Κυπριακό Πρόβλημα | Mία σύντομη εισαγωγή 33 περιοχές, ευθυγραμμισμένοι με την πολιτική της Τουρκίας να σχηματιστούν τουρκικούς θύλακες υπό τον έλεγχό της ώστε να διαχωριστούν οι δύο κοινότητες ως το πρώτο βήμα προς τη διχοτόμηση της Κύπρου στη βάση εθνοτικής διάκρισης. Οι Τουρκοκύπριοι υπουργοί αποσύρθηκαν από την κυβέρνηση, οι Τουρκοκύπριοι βουλευτές αποσύρθηκαν από τη Βουλή των Αντιπροσώπων, και οι Τουρκοκύπριοι υπάλληλοι έπαψαν να πηγαίνουν στις δουλειές τους. Τελικά, οι Τουρκοκύπριοι αποσύρθηκαν από όλους τους κρατικούς θεσμούς και υπηρεσίες. Υπήρξαν ξεσπάσματα δικοινοτικής βίας κατά την περίοδο 1963–64 και ξανά το 1967. Η Τουρκία απείλησε με στρατιωτική επέμβαση στην Κύπρο, αλλά οι διεθνείς πιέσεις απέτρεψαν τη στρατιωτική εισβολή το 1964 και το 1967. Μετά τις απειλές της Τουρκίας κατά της Κύπρου, η κυβέρνηση της Δημοκρατίας έφερε το θέμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας υιοθέτησε ομόφωνα το ψήφισμα 186 στις 4 Μαρτίου, 1964, του οποίου οι αρχές κατευθύνουν από τότε τις διεθνείς ενέργειες για την Κύπρο. Το ψήφισμα αυτό: l εγκαθίδρυσε την αποστολή καλών υπηρεσιών του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, στοχεύοντας σε μία ειρηνική λύση στη βάση μίας συμφωνημένης διευθέτησης σύμφωνα με τον Χάρτη του ΟΗΕ, l δημιούργησε την Ειρηνευτική Δύναμη των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο (UNFICYP), l επαναβεβαίωσε την κυριαρχία και τη συνέχιση της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, l επαναβεβαίωσε τη συνέχιση της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Παρά τις εκκλήσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας προς την Τουρκία να σεβαστεί την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και να απέχει από την απειλή ή χρήση βίας εναντίον της, αεροπορικές δυνάμεις της Τουρκίας βομβάρδισαν χωριά της Κύπρου τον Αύγουστο του 1964. Στις 26 Μαρτίου, 1965, ο μεσολαβητής του ΟΗΕ, Δρ Γκάλο Πλάζα εξέδωσε μία από τις πλέον σημαντικές εκθέσεις που συντάχθηκαν ποτέ για την Κύπρο (S/6253). Η έκθεση Πλάζα θεώρησε τη ρύθμιση του 1959 ως «συνταγματική παραδοξότητα», αμφισβήτησε τη λειτουργικότητα της ομοσπονδιακής λύσης που απαιτούσε η τουρκική πλευρά εξαιτίας των ταλαιπωριών και της απάνθρωπης φύσης που ενυπάρχουν σε μετακινήσεις πληθυσμών, επέκρινε τα δυσανάλογα δικαιώματα αρνησικυρίας και αντιμετώπιζε την προστασία των δικαιωμάτων των μειονοτήτων ως αρμοδιότητα διεθνών οργάνων όπως της Ευρωπαϊκής Σύμβασης. Τασσόμενος σθεναρά ενάντια στον γεωγραφικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων, τον οποίον υποστήριζε η τουρκική πλευρά, ο Δρ Πλάζα δήλωσε ότι: «εάν ο σκοπός της επίλυσης του Κυπριακού είναι η διατήρηση παρά η καταστροφή του κράτους και εάν πρόκειται να ενθαρρύνουμε παρά να εμποδίσουμε την ανάπτυξη ενός ειρηνικά ενωμένου λαού, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ εάν η φυσική διαίρεση της μειονότητας από την πλειονότητα δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως ένα απεγνωσμένο βήμα προς τη λάθος κατεύθυνση.»
RkJQdWJsaXNoZXIy MzU4MTg0