8 Δεν θα προσπαθήσω, σ’ αυτό το σύντομο σημείωμα, να εξιστορήσω πώς και πόσο έχει διεισδύσει στη ζωή μας η εικόνα ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες, με την ταχύρρυθμη ανάπτυξη της τεχνολογίας. Αναλογισθείτε τις οικογενειακές φωτογραφίες των αρχών τού εικοστού αιώνα, που απεικονίζουν τους γονείς της δικής μου γενιάς, παρμένες από επαγγελματίες φωτογράφους των πόλεων και συγκρίνετέ τες με τις ψηφιακές φωτογραφίες που μπορεί να τραβήξει κανείς ακόμη και με το κινητό του τηλέφωνο. Σκοπός πάντα ο ίδιος, η όσο το δυνατόν πιστή αντιγραφή της πραγματικότητας, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, για να καθιστά δυνατή την απόλαυση της μνήμης προσώπων, πραγμάτων, τοπίων. Σε μερικές περιπτώσεις η φωτογραφική τέχνη απεικονίζει ανθρώπινα συναισθήματα μιας δεδομένης στιγμής. Αυτό το επιτυγχάνουν καλύτερα οι ταλαντούχοι φωτογράφοι, που μπορούν να «αρπάξουν» σ’ έναν μορφασμό, μια κίνηση, τη μελαγχολία, τον πόνο, την ευτυχία. Ο καλλιτέχνης φωτογράφος που προσπαθεί ν’ αποδώσει συναισθήματα, ακόμη και με συνθέσεις άψυχων όντων, μπορεί να συγκριθεί με τον ζωγράφο ή τον γλύπτη, που αποτυπώνει με τον χρωστήρα του ή τη σμίλη του συναισθήματα, που αποφασίζει όμως με τη δική του φαντασία. Το ίδιο κάνει και ο ποιητής, με την τέχνη του λόγου ή ο μουσικός με τις μελωδικές του εκφράσεις. Έγραψα τα πιο πάνω καθώς προσπαθούσα να βρω πού να κατατάξω τον ποιητή Λεύκιο Ζαφειρίου, που σε μια δεδομένη στιγμή της ζωής του αποφάσισε ν’ απαθανατίσει με τη φωτογραφική του μηχανή τοπία, μνημεία και ανθρώπινες μορφές της κατεχόμενης σήμερα από τους Τούρκους περιοχής του τόπου μας. Είχα την τύχη να δω την έκθεση αυτών των φωτογραφιών στις αίθουσες της Πύλης Αμμοχώστου στη Λευκωσία τον Δεκέμβριο του 2015. Με εντυπωσίασαν οι φωτογραφίες του, γιατί λήφθηκαν με περισσή ευαισθησία και ποιητική διάθεση, όχι για να απεικονίσουν «τουριστικά» θέματα, αλλά για να αγγίξουν την ψυχή, να ενθυμίσουν «ίδια κακά», πίκρες και συμφορές ενός κόσμου που πάει να σβήσει και που πεισματικά ο ποιητής και μαζί του όλοι εμείς, συμπάσχοντες, προσπαθούμε να τον κρατήσουμε μακριά από τη λήθη. Ο φωτογράφος Λεύκιος Ζαφειρίου είναι τελικά φωτογράφος-ποιητής και οι φωτογραφίες του πάρθηκαν με τον φωτογραφικό φακό αλλά και με τα μάτια της ψυχής. Ο Λεύκιος Ζαφειρίου είναι μια ιδιάζουσα προσωπικότητα. Φιλόλογος το επάγγελμα, εργάστηκε ως δάσκαλος στο Ελληνικό Γυμνάσιο του Τουρκοκρατούμενου Ριζοκαρπάσου, από το 2004 ως τον Μάρτιο του 2006, οπότε αναγκάστηκε να διακόψει ύστερα από σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα. Δική του επιλογή να εργασθεί στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο, προσφορά στους σκλαβωμένους κατοίκους του. Στο Ριζοκάρπασο, κεφαλοχώρι της επαρχίας Αμμοχώστου, στην ανατολική εσχατιά της χερσονήσου της Καρπασίας, ζούσε ένας κόσμος με πολλές ιδιαιτερότητες. Αναπτύχθηκε μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα και διατηρούσε τις παραδόσεις και τον χαρακτήρα μιας «Αρχαϊκής» Κύπρου. Η κατοχή αποξένωσε ακόμη περισσότερο τους λιγοστούς κατοίκους που προτίμησαν να παραμείνουν στο Πρόλογος (2020)
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==