66 Είχα επισκεφθεί τον αρχαιολογικό χώρο τον Ιούνιο του 2005. Παρά τη φθορά από την εγκατάλειψη και την ερήμωση τόσων χρόνων, μπορούσε να διακρίνει κανείς την αρχιτεκτονική των οικιστικών καταλοίπων, που είχε φέρει στο φως η γαλλική αρχαιολογική ανασκαφή. Η επίσκεψή μου τον Σεπτέμβριο του 2005 ήταν οδυνηρή. Μετά το μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα πρόβαλε ο βραχώδης λόφος με τις δύο σημαίες. Όταν πλησίασα φαινόταν στα δεξιά ο δρόμος που είχαν ανοίξει και ο οποίος περνούσε ακριβώς μέσα από τον νεολιθικό οικισμό. Περπάτησα λίγα λεπτά βουλιάζοντας στο χώμα. Έβλεπα τις λίγες πέτρες στα πλάγια- μ’ αυτές είχαν χτίσει τα μικρά σπίτια τους κυνηγοί, ψαράδες και γεωργοί-κτηνοτρόφοι. Μέσα στη ζέστη και την υγρασία ‘περιφερόταν’ το σχήμα της απουσίας αυτών των ανθρώπων που έζησαν εδώ πριν από εννιά χιλιάδες χρόνια, ίσως και περισσότερο. Η ανθρώπινη παρουσία σ’ αυτό το ακρωτήρι κράτησε σχεδόν μια χιλιετία και η κυπριακή γη προστάτεψε τα ίχνη της για χιλιετίες, ώσπου ο Alain Le Brun και οι συνεργάτες του με την αφή των χεριών τους, με επιμονή και φροντίδα τούς έδωσαν ξανά ζωή σ’ αυτό το νεολιθικό χωριό. Οι μηχανοκίνητες ορδές τού ηλεκτρονικού πολιτισμού μας εξαφάνισαν μέσα σε λίγες μέρες την απτή παρουσία του ανθρώπου πριν από τόσες χιλιετίες. Ευτυχώς που σώζονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Λευκωσίας τα λίθινα οικιακά σκεύη, τα οστέινα αντικείμενα, τα είδωλα από πέτρα, τα κύπελλα από ανδεσίτη και οι λεπίδες από οψιανό.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==