23 - Στις 2 Ιουλίου του 2014 περιμέναμε στο σπίτι, στο κατεχόμενο χωριό μας, τα οστά του Γιαννάκη για την κηδεία. Έχουν περάσει σαράντα χρόνια από τότε. Ήρθε και η κόρη μου με τα παιδιά της από την Ολλανδία όπου ζούσε. Ο Γιαννάκης ερχόταν στα όνειρά μου κι η μορφή του πάντα με ακολουθεί. Θυμάμαι όταν πήγε στο Δημοτικό και μάθαινε να διαβάζει τις πρώτες λέξεις και το βράδυ έκρυβε το αναγνωστικό να μην το χάσει. Και την άλλη φορά που πήγαμε τα παιδιά στην αρχαία Σαλαμίνα και γινόντουσαν ανασκαφές, είχαν βρει και το αρχαίο θέατρο. Αργότερα το είχαν αναστηλώσει κι οι μαθητές του Γυμνασίου Αμμοχώστου ανέβασαν τον Οιδίποδα Τύραννο. Έχω κρατήσει στη μνήμη μου από το ανεύρετο πρόσωπό του τα καστανά μαλλιά του, τα καστανά μάτια και το χαμόγελό του.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==