76 __ 77 ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ: ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΜΒΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΘΟΚ Ο χώρος της Αγοράς του Αγίου Ανδρέα ενοικιάστηκε από τον ΘΟΚ, κατόπιν συμφωνίας με τον Δήμο Λευκωσίας, το 2000. Αρ- χικώς, ο νέος χώρος προοριζόταν για τη φιλοξενία ενός καφεθεάτρου και μιας σκηνής θεάτρου σκιών. Πριν όμως από τη λειτουρ - γία του χώρου, εισηγήθηκα, ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΘΟΚ, τη διαφοροποίηση της αρχικής απόφασης και τη δημιουργία Πειραματικής Σκηνής. Σ’ αυτή την αλλαγή πλεύσης συνέβαλαν οι κατ’ ιδίαν συζητήσεις που είχα με τον τότε Λειτουργό Θεατρι- κής Ανάπτυξης Α´ Ανδρέα Μιχαηλίδη. Το σκεπτικό της δημιουργίας της Πειραματικής Σκηνής ήταν αυτή να καταστεί κέντρο φιλοξενίας παραστάσεων από νέους και παλαιότερους καλλιτέ- χνες, που να στοχεύουν στο να δοκιμάσουν αλλά και να δοκιμαστούν, χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς, μέσα από την έρευνα, την εισαγωγή νέων μέσων έκφρασης, τις νέες προσεγγίσεις και την ανατρεπτική διάθεση. Αρχή έγινε με το έργο Δεσποινίς Μαργαρίτα του Ρομπέρτο Ατάυ- ντε, στην οποία ο γράφων δοκιμάστηκε στη σκηνοθεσία και ο σκηνοθέτης Ανδρέας Χριστοδουλίδης στη σκηνογραφία. Πρωτα - γωνίστρια η Αννίτα Σαντοριναίου. Η πρεμιέρα δόθηκε στις 7 Νο- εμβρίου 2001, χρονιά που ο ΘΟΚ γιόρταζε τα τριαντάχρονά του. Στις πρώτες δύο παραστάσεις η Πειραματική Σκηνή χρησιμο- ποίησε την παραδοσιακή ιταλική σκηνή, έτσι όπως αυτή ήταν διαμορφωμένη από τον προηγούμενο κάτοχό της, έναν επιθεωρησιακό θίασο. Το 2002 εισηγήθηκα στο Δ.Σ. του ΘΟΚ να ανακα- τασκευαστεί εσωτερικά ο χώρος, ώστε να συνάδει με το πνεύμα της συγκεκριμένης σκηνής. Η εισήγηση εγκρίθηκε, και έτσι ο χώρος αναδιαμορφώθηκε με τη δημιουργία ενός thrust stage σε δικό μου σχεδιασμό, ο οποίος έδινε τη δυνατότητα διαμόρφωσής του ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε παραγωγής. Από τότε και μέχρι το κλείσιμό της δόθηκαν καταπληκτικές πα- ραστάσεις, κάποιες από τις οποίες ξεχώρισαν, όπως οι Τρωάδες του Ευριπίδη (2003) σε σκηνοθεσία Γιώργου Μουαΐμη και έξοχη σκηνογραφία του Χάρη Καυκαρίδη (ειδικό τιμητικό δίπλωμα για νέο καλλιτέχνη στην Κουαντριενάλε της Πράγας το 2003), Τα ένοχα τραγούδια του Βασίλη Μαζωμένου (2003) σε σκηνοθεσία του ίδιου, ο Σκοινοβάτης του Ζαν Ζενέ (2004) σε σκηνοθεσία Κυ- ριακής Μάλαμα, η Μήδεια της Κρίστα Βολφ (2005–2006) σε σκη- νοθεσία Στέφανου Κοτσίκου (συμμετοχή στις εκδηλώσεις της 2.9 Η ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΘΟΚ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ (2001–2011) Άντης Παρτζίλης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης — Πάτρα 2006 και πα- ραστάσεις στην Αθήνα), Ο δολοφόνος του Λάιου και τα κοράκια του Μάριου Ποντίκα (2006) σε σκηνοθεσία της Λέας Μαλένη, η Μεταμόρφωση, βασισμένη στις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου, σε διασκευή και σκηνοθεσία Μαγδαλένας Ζήρα (2009), και In Two Minds (2010), πρόταση της Αθηνάς Κάσιου, σε σκηνοθεσία της ίδιας. Αξιοσημείωτος υπήρξε ο τρόπος με τον οποίο οι σκηνογράφοι αναδιαμόρφωναν ενίοτε τον χώρο, για να δημιουργήσουν τον κατάλληλο σκηνικό χώρο για την παράσταση. Η χρήση πολυμέ- σων επίσης αποτέλεσε ένα από τα στοιχεία τα οποία από τους πρώτους η Πειραματική Σκηνή εξέλιξε σε οργανικό, αναπόσπα- στο μέρος της παράστασης, όπως στην παραγωγή του έργου Καταραμένοι ποιητές (2008) της Κυριακής Μάλαμα σε σκηνοθεσία της ίδιας. Στα χρόνια της λειτουργίας της, η Πειραματική Σκηνή στον Άγιο Ανδρέα φιλοξένησε συνολικά είκοσι έξι παραστάσεις. Η εικοστή έβδομη παράσταση, η Διαβολιάδα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ σε σκηνοθεσία Αθηνάς Κάσιου, έμελλε να είναι η τελευταία πριν από την κατάργησή της και έγινε στους χώρους του ασυμπλήρωτου ακόμα νέου κτιρίου του ΘΟΚ τον Οκτώβριο του 2011. Η αποτίμηση είναι θετική. Μέσω της Πειραματικής Σκηνής δόθηκαν ευκαιρίες σε νέους καλλιτέχνες, μετουσιώθηκαν σε καλ- λιτεχνική δημιουργία αρκετές νέες ιδέες, παρατηρήθηκαν πειραματισμοί στα μέσα και στην προσέγγιση και παρουσιάστηκαν πολλές πολύ καλές παραστάσεις, εκ των οποίων αρκετές ιδιαί- τερα αξιόλογες.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==