56 __ 57 νους καλλιτέχνες, το Amen II σε χορογραφία του Νικολάου και μια καίρια σκηνική ανάγνωση του σπαρακτικού Λαχταρώ (38) της Σάρα Κέιν σε σκηνοθεσία του Γεωργίου. Κατά τη θεατρική περίοδο 2019–2020 ένα διαφορετικού τύπου πρότζεκτ επιμελούνται στο πλαίσιο των «Δράσεων» οι Γιάννης Καραούλης και Ελένη Μολέσκη. Η δράση «Νέος σε έρημο νησί» έχει διττό προσανατολισμό: την προσφορά ποικίλων θεατρικών εργαστηρίων σε ομάδες εφήβων και το ανέβασμα παραγωγών που απευθύνονται κυρίως σε αυτή την ηλικιακή ομάδα, οι οποίες συνοδεύονται από εκπαιδευτικά προγράμματα και παράλληλες δράσεις. Η παράσταση του Φυτωρίου Νέων Θεατρικών Συγγρα- φέων, με τις θεατρικές σκηνές που έγραψαν τα παιδιά, κατέδειξε την αξία της εργασίας που έγινε το εν λόγω διάστημα, εν μέσω περιοριστικών μέτρων. Σε σκηνοθεσία του Καραούλη ανεβαίνει Το παράδειγμα του δόκτορα Κόρτσακ του Ντέιβιντ Γκρεγκ, με αναφορές στην παιδαγωγική πρακτική του Πολωνοεβραίου Γιά- νους Κόρτσακ. Το όλο πρότζεκτ ανακόπτεται από την πανδημία και επανέρχεται τη σεζόν 2020–2021, με την Ειρήνη Ανδρέου να προστίθεται στην ομάδα της καλλιτεχνικής επιμέλειας και με δεύτερη παραγωγή το Ήχος από κόκκαλα που σπάνε (39) της Σου- ζάν Λεμπό, με θέμα τα παιδιά-στρατιώτες, επίσης σε σκηνοθεσία του Καραούλη. Αναφέρουμε, τέλος, τη Σκηνή Εκτός Έδρας, που θεσμοθετείται στην αρχή του 2020 — με στόχο την ευκολότερη πρόσβαση στις παραγωγές του Οργανισμού θεατών που κατοικούν σε κοινότητες μακριά από τις πόλεις —, αρχής γενομένης από τη Μικρή μας πόλη του Θόρντον Ουάιλντερ σε σκηνοθεσία Αλεξίας Παπαλαζάρου. Ο ΚΥΚΛΟΣ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙ, Ο ΚΥΚΛΟΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ Με την τρέχουσα σεζόν, ταλαιπωρημένη από την πανδημία όπως και η προηγούμενη,66 κλείνει ένας κύκλος: πενήντα χρόνια μετά ανεβαίνει ξανά ο εναρκτήριος Αγαμέμνων, αυτή τη φορά από μια Κύπρια σκηνοθέτρια με σημαντική προσωπική σφραγίδα, τη Λέα Μαλένη. Είναι η πρώτη γυναίκα στην οποία ανατίθεται η θερινή παραγωγή του αρχαίου δράματος. Παράλληλα, την πεντηκοστή σεζόν του κρατικού θεάτρου ανεβαίνει ένα κυπριακό έργο στη διάλεκτο, με σύγχρονη θεματική και φόρμα, το Σε κρίσιμη κατάσταση του Αντώνη Γεωργίου (δεκατρία χρόνια πριν, το πρώτο του έργο στον ΘΟΚ, με τίτλο Αγαπημένο μου πλυντήριο, είχε λάβει Βραβείο Θεάτρου), που ανατέθηκε στον Αιμίλιο Χαραλαμπίδη, στην πρώτη του σκηνοθεσία στον Οργανισμό. Η κρατική σκηνή φιλοξενεί κατά την τελευταία εικοσαετία νέες/ους σκηνοθέτριες/ τες: τις Αθηνά Ξενίδου, Λέα Μαλένη, Μαγδαλένα Ζήρα, Αλίκη Δα- νέζη-Κnutsen, Αθηνά Κάσιου, και, πιο πρόσφατα, τους/τις Πάρι Ερωτοκρίτου, Νεοκλή Νεοκλέους, Μαρία Κυριάκου, Κώστα Σιλ- βέστρο, Παναγιώτη Λάρκου, Στέφανο Δρουσιώτη, Ανδρέα Αρα- ούζο, Μαρία Ιόλη Καρολίδου κ.ά. Συνεχίζει παράλληλα να δίνει βήμα σε ξένους καλλιτέχνες, κυρίως από την Ελλάδα. Την ίδια περίοδο παρατηρούμε άνοιγμα σε νέους ορίζοντες της θεατρικής τέχνης, ενώ εμπλουτισμό των προσφερόμενων θεατρικών εμπειριών — ευελπιστούμε και του κοινού — έχουν φέρει οι πρόσφα- τες «Δράσεις». Ο κύκλος του μισού αιώνα φαίνεται να ολοκληρώνεται με βή- ματα προς τη χειραφέτηση των νέων προσώπων, των γυναικών 66. ΣτΕ: Για το πώς αντιμετώπισε ο ΘΟΚ την πανδημία βλ. κεφάλαιο 17. και της κυπριακής δραματουργίας: αναφορικά με το σύγχρονο κυπριακό έργο, μπορούν να γίνουν περισσότερα, όπως και για την παρουσία γυναικών — ας θεωρήσουμε σημαίνουσα ως προς αυτή την κατεύθυνση τη διάκριση στα Βραβεία Θεάτρου του πρότζεκτ «ΣEZON Γυναίκες 2019–2021», που ανακινεί τα ύδατα των στερεοτύπων για το φύλο στη ζωή και στην τέχνη. Ζητούμενα παραμένουν η διερεύνηση — και η απενοχοποίηση — της κυπριακής ταυτότητας, αλλά και το περαιτέρω άνοιγμα της μα- τιάς στα παγκόσμια ζητήματα και στις συνεχείς εξελίξεις της θεατρικής τέχνης, καθώς και στη διεύρυνση των ορίων της.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==