ΠΑΙΔΙΚΟ ΚΑΙ ΕΦΗΒΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΜΠΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (2010–2020): ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΟΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ – ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΩΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ Η πέμπτη περίοδος λειτουργίας της Παιδικής Σκηνής ΘΟΚ σημαδεύεται από σημαντικές αλλαγές, ενώ θα μπορούσε κανείς να την περιγράψει σαν μια μεγάλη θεατρική γιορτή για παιδιά και όχι μόνο. Η Παιδική Σκηνή αλλάζει όνομα, διευρύνεται, εμπλουτίζεται με νέους θεσμούς και δράσεις, επενδύει σε νέες συνεργασίες, πειραματίζεται με νέα δραματικά είδη, δοκιμάζεται σε διαγωνι- σμούς, συμμετέχει σε διεθνή φεστιβάλ, ταξιδεύει σε μια βαλίτσα και βρίσκει μόνιμη πια στέγη στο νέο κτίριο του ΘΟΚ, το οποίο εγκαινιάζεται στις 28 Οκτωβρίου 2012. Από το 2012 και εξής η Παιδική Σκηνή ΘΟΚ φέρει πια την ονομασία «Σκηνή 018», ώστε να διευρύνει το κοινό της και να συμπεριλάβει σε αυτό παιδιά, εφήβους και νέους. Το κυπριακό παιδικό θέατρο εμπλουτίζεται σε σταθερή πλέον βάση με τον θεσμό του Θεάτρου Βαλίτσα, ενισχύοντας προηγούμενες προσπάθειες του Οργανι- σμού να πλησιάσει το μαθητικό κοινό μέσα στο ίδιο το σχολείο. Πρόκειται για θεσμό που υιοθετείται σε μια περίοδο κατά την οποία το νησί πλήττεται από την οικονομική κρίση, επιτυγχάνο- ντας να χωρέσει το θεατρικό γεγονός σε μια βαλίτσα και να το μεταφέρει κοντά στο παιδικό και μαθητικό κοινό, χωρίς εκπτώ- σεις στην ποιότητα του καλλιτεχνικού αποτελέσματος και της εμπειρίας. Επιπρόσθετα, οι σκηνές και το ρεπερτόριο που αφορούν το θέατρο για παιδιά αυτή τη δεκαετία ενισχύονται με τις δράσεις για το εφηβικό κοινό, μέσω των δράσεων «Νέος σε έρημο νησί», που βρίσκουν στέγη στο Θέατρο Αποθήκες του ΘΟΚ. Σε γενικές γραμμές, η πέμπτη περίοδος χαρακτηρίζεται από συνε - χή δημιουργικό οίστρο και αδιάκοπο πειραματισμό, έχοντας να επιδείξει μεγάλο εύρος ρεπερτορίου, που περιλαμβάνει δεκαεννέα νέες παραγωγές μέσα σε δέκα θεατρικές περιόδους, στοχεύοντας να συναντήσει καθολικά το θεατρόφιλο κοινό, ανεξάρτητα από την ηλικία του. Παράλληλα, η μεγάλη επιτυχία των παραστάσεων της δεκαετίας καταδεικνύεται από το γεγονός ότι τρεις παραγω - γές της περιόδου επαναλαμβάνονται σε νέους κύκλους παρα- στάσεων. Η αυγή της δεκαετίας βρίσκει τον ΘΟΚ ακόμη εκτός μόνιμης θε- ατρικής στέγης. Η Παιδική Σκηνή οδεύει προς το τέλος του κύ- κλου της με δύο παραμύθια. Πρόκειται για το Ρουμπελστίλτσκιν (2010) του Μάικ Κένι, σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου, και το έργο Οι τρεις πριγκίπισσες που χόρευαν … και τραγουδούσαν (2011), σε κείμενο και σκηνοθεσία Στρατή Πανούριου, τα οποία αντλούν τη θεματογραφία τους από τα παραμύθια των αδελ- φών Γκριμ και επικεντρώνονται στις οικογενειακές σχέσεις, τις οποίες σμιλεύουν έντεχνα με χορό, κίνηση και τραγούδι. Ο κύκλος αυτός ολοκληρώνεται κατά τη θεατρική περίοδο 2011–2012 με τη διασκευή δύο κλασικών έργων. Το πρώτο είναι το σαιξ- πηρικό Χειμωνιάτικο παραμύθι, το οποίο μέσα από τη διασκευή της Σίσσυς Αλατά και τη σκηνοθεσία της Έλλης Παπακωνστα- ντίνου υπενθυμίζει τη διττή φύση της ζωής, η οποία ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και την τραγωδία, παλεύει με τα λάθη και αναζητεί την τελική λύτρωση. Το δεύτερο και τελευταίο έργο της Παιδικής Σκηνής αποτελεί θεατρική μεταφορά του εμ- βληματικού έργου του Μενέλαου Λουντέμη Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα, το οποίο μέσα από τη διασκευή της Μαίρης Βούκανου και του Νικόλα Κουρουμτζή, σε σκηνοθεσία του τελευταίου, εστιάζει σε διαχρονικές ιδέες όπως η ελευθερία της έκφρασης, το δικαίωμα στο όνειρο, και στην αξία της αγάπης. Εδώ κλείνει
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==