220 __ 221 ρους της μνήμης. Η παραγωγή αγκαλιάστηκε από το κοινό, ιδι- αίτερα για τη συγκλονιστική ερμηνεία της Σαντοριναίου. Ακο- λούθησε και ένας πετυχημένος μικρός κύκλος παραστάσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Έναν χρόνο μετά, άλλη μία εμβληματική ιστορία για τη δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στα δύσκολα χρόνια της νεοελλη- νικής ιστορίας δραματοποιείται πάλι από τον Σάββα Κυριακίδη και σκηνοθετείται από την Έφη Θεοδώρου. Η Λωξάντρα (γρ. 1963) της Μαρίας Ιορδανίδου παρουσιάζεται ως ένα πολυφωνικό αφή- γημα σύγχρονης, αφαιρετικής αισθητικής, το οποίο ξεδιπλώνεται γύρω από το σκηνογραφικό εύρημα της σκάλας του Λάκη Γενεθλή. Τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου. Τέλος, το ποιητικό κείμενο Η σονάτα του σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου μεταφέρεται στην Πειραματική Σκηνή το 2003 σε σκηνο- θεσία Τάκη Χριστοφάκη, που στοχεύει να αναδείξει τις δραματι- κές πτυχές του ποιητικού λόγου. Η εξομολόγηση της Γυναίκας με τα μαύρα (Έλλη Κυριακίδου) εκφωνείται συνοδευόμενη από την οπτικοποίηση του φεγγαριού (σκηνικό Στέφανου Αθηαινίτη) και τους ζωντανούς ήχους βιολιού (μουσική Νίκου Ζανόπουλου). ΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΣΤΗ ΣΚΗΝH Γνωστές κινηματογραφικές ιστορίες, με πρωταγωνιστές θρύλους στη συνείδηση του κοινού, διασκευάζονται και αναβιώνουν ως πρωτότυπες θεατρικές απόπειρες. Μία εξ αυτών είναι η σύγχρονη σκηνική προσαρμογή του σεναρί - ου της ταινίας Μια ζωή την έχουμε (γρ. 1958) του Γιώργου Τζαβέλ - λα από τον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Ρήγο (διασκευή Έρι Κύρ για), που παρουσιάζεται το 2014 στην Κεντρική Σκηνή. Υπογράφοντας επίσης τον εικαστικό σχεδιασμό (σε συνεργασία με τον Κωνστα- ντίνο Κουννή) και την κινησιολογία της παράστασης, ο Ρήγος συλλαμβάνει ένα διττής λειτουργίας γκρίζο τσιμεντένιο σκηνικό — τράπεζα και φυλακή — μέσα στο οποίο η μουσική, το τραγούδι και η κίνηση ορίζουν τους ερμηνευτικούς κώδικες και τα σκηνικά δρώμενα το ένα μετά το άλλο, αποκαλύπτοντας την κατίσχυση του χρήματος στη σύγχρονη κοινωνία. Στους ρόλους του Κλέωνα και της Μπιμπής ο Προκόπης Αγαθοκλέους και η Πολυξένη Σάββα αντίστοιχα. Το καλοκαίρι του 2016 παρουσιάζεται η κωμωδία Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (γρ. 1965) του Αλέκου Σακελλάριου στη δροσερή σκηνοθεσία του Αχιλλέα Γραμματικόπουλου. Η διασκευή, την οποία υπογράφουν ο σκηνοθέτης και η Μαρίνα Βρόντη, δεν αγνοεί την προσφιλή ταινία, τουναντίον την περικλείει στη δραματουρ- γία, δανειζόμενη ατάκες της. Η σκηνοθεσία στήνει ένα κεφάτο και πληθωρικό δρώμενο με συμμάχους το πολύσημο σκηνικό και τα πολύχρωμα κοστούμια της Έλενας Κατσούρη και τη χορογρα- φική εμπειρία του Πάνου Μεταξόπουλου. Στους ρόλους του Γιώρ- γου Νικολαΐδη ο Χριστόδουλος Μαρτάς και της Λίζας Δέλβη η Μαρίνα Δημητρίου. ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΑ Ολοκληρώνουμε το οδοιπορικό μας στη σκηνική παρουσίαση της νεοελληνικής δραματουργίας από τον ΘΟΚ μέσα στο τωρινό θολό τοπίο, όπου κάθε ιδέα, κάθε σχεδιασμός και κάθε επικοι- νωνία για καλλιτεχνική συνεργασία παραμένουν ανοιχτά, μετέ- ωρα. Σε αυτό το επισφαλές πλαίσιο εντάσσεται και η προετοιμασία της εβδομηκοστής έβδομης παραγωγής νεοελληνικού έργου το καλοκαίρι του 2021, σε σκηνοθεσία Μαρίνας Βρόντη. Πρόκειται για το προσφιλές δραματικό ειδύλλιο του Σπυρίδωνος Περεσιάδη Εσμέ (γρ. 1896), που εστιάζει στους δεσμούς μιας ακατάλυτης αγάπης στη σκιά της έκρηξης του ελληνικού επαναστατικού αγώνα. Αυτή η πρόταση συνδέεται με την επέτειο των διακοσίων χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και μοιάζει να επισφραγίζει τα πενήντα χρόνια ζωής και προσφοράς του Ορ- γανισμού στο ελληνικό δραματολόγιο, επισημαίνοντας την αξία της ελληνικής δραματουργίας, ιστορίας και λαϊκής παράδοσης και πώς αυτές συνομιλούν με το σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι — διαχρονικό ζητούμενο της σκηνικής πράξης.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==