ΤΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΘΟΚ Κώστας Μουρσελάς Δύο από τα καλύτερα δείγματα γραφής του Κώστα Μουρσελά, που σκιαγραφούν διεισδυτικά τις αντινομίες της ελληνικής πραγματικότητας και των ανθρώπων της, υλοποιούνται σκηνικά ευστόχως, αμφότερα σε σκηνοθεσία Φαίδρου Στασίνου. Οι φίλοι (γρ. 1974), μια εκρηκτική ανθρώπινη ανατομία του μικρο- αστισμού, του κέρδους και του βολέματος, παρουσιάζεται το 1984, δίνοντας την ευκαιρία στους πέντε ηθοποιούς να επενδύσουν αληθινά και συναισθηματικά στα πρόσωπα και να επιδεί- ξουν ποιοτικές υποκριτικές επιδόσεις. Η σκηνογραφική εργασία του Στέφανου Αθηαινίτη αποτυπώνει λειτουργικά τον παράλληλο βίο των δύο φιλικών ζευγαριών. Το 1987 ανεβαίνει το Ενυδρείο (γρ. 1981), με τον συγγραφέα να παρίσταται στην πρεμιέρα. Σκηνικά αποτελεσματική και αξιόλογη είναι η απόπειρα όλων των συντελεστών· διεισδύουν στην ενδο- σκοπική γλώσσα του συγγραφέα και αποτυπώνουν εύγλωττα την ανθρωποφαγική σύγκρουση των δύο φύλων, τις αντιδράσεις, τις κορυφώσεις και τις εκρήξεις τους. Ο μοντέρνος σκηνογραφι- κός χώρος του Άγγελου Αγγελή λειτουργεί ευσχήμως συμβολικά, αφού οπτικοποιεί τον τίτλο του έργου και εντείνει την αίσθηση της παγίδευσης, της διάβρωσης και του αδιεξόδου των ηρώων. Αλέξης Πάρνης Μία από τις μείζονες καταθέσεις στη συγγρα- φική πορεία του Πάρνη, θεματολογικά εστιασμένη στον κυ- πριακό αντιαποικιακό αγώνα, είναι Το νησί της Αφροδίτης (γρ. 1977), που παρουσιάζεται το 1995 με αφορμή τα σαραντάχρονα του απελευθερωτικού αγώνα (1955–1959). Η Μόνικα Βασιλείου, έπειτα από τριάντα πέντε χρόνια, σκηνοθετεί ξανά το έργο, δίνο- ντας βαρύτητα στη νοηματοδότηση του ιστορικού γεγονότος. Στο κεντρικό πλάνο βρίσκονται οι δύο αντιμαχόμενες μανάδες, η Αγγλίδα και η Κύπρια, τις οποίες ερμηνεύουν αντίστοιχα οι Αν- νίτα Σαντοριναίου και Λένια Σορόκου,59 αποδίδοντας τον δραμα- τικό παλμό των γεγονότων. Το σκηνικό του Θεοδόση Δαυλού διαγράφει την εικόνα της αποικιοκρατικής Κύπρου, εσωκλεί- οντας αναρτημένα ιστορικά φωτογραφικά ντοκουμέντα. Μανώλης Κορρές Οξύτατος σατιριστής των ελληνικών ελαττω- μάτων και ταυτόχρονα ευαίσθητος πομπός των ανθρώπινων προβλημάτων, ο Μανώλης Κορρές ευτυχεί κάθε φορά που ένα έργο του ανεβαίνει στον Οργανισμό, αφού οι στενοί δεσμοί φι- λίας με το καλλιτεχνικό δυναμικό τού έδωσαν σκηνική φωνή σε τέσσερις σάτιρές του. Ο Οίκος ευγηρίας «Η ευτυχισμένη δύσις» (γρ. 1978) παρουσιάζεται το 1979, στην απλή και ανθρωποκεντρική σκηνοθεσία του Βλαδί- μηρου Καυκαρίδη και σε σκηνικά και κοστούμια Άντη Παρτζίλη. Το θέμα της διαβίωσης ατόμων τρίτης ηλικίας σε ένα ελλειμματικό γηροκομείο δίνει την ευκαιρία στο κυπριακό κοινό να γελάσει με τον σκωπτικό χαρακτήρα του έργου, αλλά και να αναρωτηθεί για την εγχώρια φροντίδα των ηλικιωμένων.60 Ένα παρεμφερές κοινωνικό ζήτημα, εκείνο της νοσοκομειακής περίθαλψης, θίγει Το διπλανό κρεβάτι (γρ. 1980). Το έργο ανεβαί- νει το 1982 στην προσεγμένη σκηνοθεσία του Νίκου Χαραλάμπους, που εστιάζει στις απλές, πικρές και κωμικές ιστορίες 59. ΣτΕ: Για τη Λένια Σορόκου βλ. κεφάλαιο 3.38. 60. Στο πρόγραμμα της παράστασης δίνεται μια ευσύνοπτη παρουσίαση του τρόπου με τον οποίο δομείται το κυπριακό σύστημα μέριμνας ηλικιωμένων.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==