204 __ 205 ντοριναίου33 στον ομώνυμο ρόλο ξεδιπλώνει τη χαρτοπαικτική μανία της κυρίας Αλέκας. Αλέκος Σακελλάριος – Χρήστος Γιαννακόπουλος Πέντε είναι οι κωμωδίες του πεπειραμένου συγγραφικού διδύμου Σακελλά- ριου–Γιαννακόπουλου που παρουσιάζονται, με πρώτη το Οι Γερμανοί ξανάρχονται (γρ. 1946), σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Καυ- καρίδη και σκηνικά-κοστούμια Κώστα Καυκαρίδη, τον χειμώνα του 1978. Ο «σατιρικός εφιάλτης» 34 του Θεόδωρου Γκινόπουλου (Στέλιος Καυκαρίδης)35 για την επιστροφή των Γερμανών και οι κομματικές διχόνοιες των Ελλήνων (Ζήσης: Θάνος Πεττεμερίδης, Λευτέρης: Φαίδρος Στασίνος,36 Ξενοφών: Ανδρέας Μούστρας) πλάθονται επί σκηνής με ακρίβεια, αποσκοπώντας στο γέλιο και τον προβληματισμό.37 Πολιτικού περιεχομένου είναι και η κωμωδία Θανασάκης ο πολιτευόμενος (γρ. 1952), που σκηνοθετείται το 1981 από τον Νίκο Σιαφκάλη38 και πλαισιώνεται καταλλήλως από τη σκηνογραφία- ενδυματολογία της Κλάρας Ζαχαράκη-Γεωργίου. Η σκηνοθεσία ρίχνει βάρος στη διάκριση ανάμεσα στη μωροφιλοδοξία των πο- λιτικάντηδων για προσωπική ανέλιξη και στη συνετή συμπερι- φορά των απλοϊκών ανθρώπων,39 και το κατορθώνει ικανοποιώντας κοινό και κριτικούς,40 σημειώνοντας μάλιστα μεγάλη εισπρακτική επιτυχία.41 Οι ηθοποιοί υπηρετούν τη δράση με καταιγιστικό ρυθμό και σκηνική ευφράδεια, με προεξάρχοντα τον Μούστρα (Μελέτης), που σημειώνει την τρίτη συμμετοχή του σε ανέβασμα του εν λόγω έργου.42 Τέσσερα χρόνια αργότερα παρουσιάζεται το Αλλοίμονο στους νέους (γρ. 1961), με τον Κώστα Δημητρίου στη σκηνοθεσία να με- ταφέρει το θέμα της χαμένης νιότης ακολουθώντας τους γορ- γούς ρυθμούς των έξυπνων διαλόγων του κειμένου. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Κλάρας Ζαχαράκη-Γεωργίου αναπαρι- στούν αποτελεσματικά την ευμάρεια και τη φτώχεια, που καθο- ρίζουν το ερωτικό παιχνίδι, ενώ οι ερμηνείες διακρίνονται από ζωντάνια και άνεση, με το βάρος να πέφτει στους Βαρνάβα Κυ- ριαζή (Αντρέας) και Ανδρέα Μούστρα (Αγησίλαος). Το 1990 ο Σιαφκάλης συνεργάζεται για δεύτερη φορά με την Κλάρα Ζαχαράκη-Γεωργίου σε κωμωδία των Σακελλάριου-Γιαν- νακόπουλου, διατηρώντας το άρωμα της εποχής του Ένας ήρως με παντόφλες (γρ. 1947). Ο Σπύρος Σταυρινίδης43 στον ρόλο του στρατηγού Λάμπρου Δεκαβάλα δίνει με χιούμορ την ανθρώπινη διάσταση εκείνου του πάλαι ποτέ ήρωα ο οποίος πίστεψε σε αξίες και ιδανικά που νοθεύτηκαν από τους πατριδοκάπηλους. Τον συμπληρώνει με το κωμικό της ταλέντο η Αννίτα Σαντοριναίου (Ειρήνη). 33. ΣτΕ: Για την Αννίτα Σαντοριναίου βλ. κεφάλαιο 3.34. 34. Το έργο χαρακτηρίστηκε από τους ίδιους τους συγγραφείς «σατιρικός εφιάλτης από τρεις πράξεις κι επίλογο». 35. ΣτΕ: Για τον Στέλιο Καυκαρίδη βλ. κεφάλαιο 3.14. 36. ΣτΕ: Για τον Φαίδρο Στασίνο βλ. κεφάλαιο 3.39. 37. Σημειώνουμε πως ο Αλέκος Σακελλάριος προλογίζει την πρεμιέρα της παράστασης. Επίσης διοργανώνεται ανοιχτή συζήτηση για το ελληνικό θέατρο με εισηγητή τον Σακελλάριο. Βλ. Ν. Μαραγκού, ό.π., σ. 35. 38. ΣτΕ: Για τον Νίκο Σιαφκάλη βλ. κεφάλαιο 3.36. 39. Ν. Σιαφκάλης, στο Πρόγραμμα παράστασης, χ.σ. 40. Χρ. Γεωργίου, εφ. Τα Νέα, 2 Αυγούστου 1981, χ.σ. . εφ. Δημοκρατία, 3 Αυγού- στου 1981, χ.σ. . εφ. Φιλελεύθερος, 4 Αυγούστου 1981. 41. Δεκαπέντε παραστάσεις και 6.430 θεατές (Ν. Μαραγκού, ό.π., σ. 173). 42. Πρώτη συμμετοχή: Θίασος Κοτοπούλη, 1953 (ως Θανασάκης). Δεύτερη συμμετοχή: ΟΘΑΚ, 1965 (ως Μελέτης). 43. ΣτΕ: Για τον Σπύρο Σταυρινίδη βλ. κεφάλαιο 3.40. Το ρουσφέτι και την πολιτική διαπλοκή αναδεικνύει η παρά- σταση Υπάρχει και φιλότιμο (γρ. 1964) το 1996, η οποία συνδέεται επικαιρικά με την προεκλογική περίοδο της Κύπρου εκείνων των ημερών. Ο Κώστας Δημητρίου κατευθύνει ορθά τον θίασο, προ- βάλλοντας τη θεατρικότητα και το ευθύβολο χιούμορ του έργου μέσα στο υποβλητικό σκηνικό του Γιώργου Παπαδόπουλου. Τον ρόλο του υπουργού Αντρέα Μαυρογιαλλούρου ερμηνεύει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Ασημάκης Γιαλαμάς – Κώστας Πρετεντέρης Από το ρεπερτόριο κωμωδιών του Οργανισμού δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και η πολυπαιγμένη κωμωδία Μιας πεντάρας νιάτα (γρ. 1965) των Για- λαμά-Πρετεντέρη, που ανεβαίνει το 1982 στην απλή σκηνοθεσία του Φαίδρου Στασίνου και τα φροντισμένα σκηνικά και κοστούμια του Βαγγέλη Οικονομίδη. Η ζυμωμένη δεκατετραμελής ομάδα δημιουργεί ευφρόσυνες στιγμές παρεξηγήσεων και ανατροπών, ιδιαίτερα ευπρόσδεκτες από τους θεατές, που γεμίζουν σχεδόν κάθε βράδυ την αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου Λευκωσίας. Το 2007 το έργο παρουσιάζεται και πάλι, αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία Χρίστου Ζάνου και σκηνικά-κοστούμια Μαρίζας Παρ- τζίλη. Η παράσταση έχει σημείο αναφοράς το πρώτο ανέβασμα, με προβολές κωμικών στιγμιότυπων της τότε παράστασης να κατακλύζουν τη σκηνή με το άνοιγμα της αυλαίας, δημιουργώ- ντας επιτυχώς μια αίσθηση νοσταλγίας στους συντελεστές και το κοινό. Ομαδική δουλειά, ζυγισμένος ρυθμός, σωστή δοσολογία κωμικού, όλα συντελούν στην επιτυχία της και προσφέρουν αβίαστα γέλιο. Νίκος Τσιφόρος – Πολύβιος Βασιλειάδης Το 2010 η κωμωδία Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη (γρ. 1965) των Τσιφόρου-Βασιλειάδη παίρνει τη σκυτάλη για το δικό της σκηνικό ανέβασμα. Γνώστης πλέον του είδους, ο Κώστας Δημητρίου στήνει μια παράσταση με εκσυγχρονιστική διάθεση, στην οποία πρυτανεύουν ο ρυθμός, η μουσική και η κωμική ισχύς της ατάκας. Τη σκηνογραφία ανα- λαμβάνει ο Γιώργος Χιώτης και τα κοστούμια η Μαρίζα Παρτζίλη. Στον ρόλο της Μπιάνκα η Ειρήνη Κωνσταντίνου. Γιώργος Ρούσσος Με την κωμωδία Ευτυχώς τρελλάθηκα (γρ. 1956) του Γιώργου Ρούσσου ξεκινά το έτος 1984. Η σκηνοθετική πρόταση του Φαίδρου Στασίνου πετυχαίνει να ζωντανέψει τις κωμικές καταστάσεις, με διακριτή στις υποκριτικές εργασίες τη φαρσική διόγκωση των χαρακτήρων. Στον ρόλο του μικροεπι- χειρηματία Χαρίλαου Μαραζιώτη ο Σπύρος Σταυρινίδης. Ιάκωβος Καμπανέλλης Ένα κεφάλαιο-ορόσημο στη ρεπερτο- ριακή διαδρομή του ΘΟΚ συνιστά μέχρι σήμερα η συνεργασία του με τον κορυφαίο μεταπολεμικό συγγραφέα Ιάκωβο Καμπανέλλη: εννέα ανεβάσματα ισάριθμων έργων. Έχοντας στο επίκε- ντρο του δραματουργικού σύμπαντός του την ανθρώπινη ύπαρξη, ακολουθούμε το οδοιπορικό του συγγραφέα στις σκηνές του ΘΟΚ, από το γνήσια ελληνικό έργο-σταθμό του (Αυλή των θαυμάτων) στο αλληγορικό παραμυθόδραμά του (Παραμύθι χωρίς όνομα)· από το σπονδυλωτό έργο του για την πολιτική συμπερι- φορά της ελληνικής κοινωνίας (Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα) στην γκροτέσκα κωμωδία για τον θεσμό της κληρονομιάς (Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού)· από τη χυμώδη αντιπολεμική σά- τιρά του (Ο μπαμπάς ο πόλεμος) στο αστικό του δράμα (Ο δρόμος περνά από μέσα)· κι έπειτα από το αρχαιόθεμο έργο (Γράμμα στον Ορέστη) σε έναν κωμικοτραγικό μονόλογο (Ο επικήδειος) για τη μοναξιά, καταλήγοντας στην απόλυτη ερωτική ιστορία (Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια).
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==