ΞΕΝΟ ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ: ΟΙ ΣΚΗΝΕΣ Με την είσοδο της τελευταίας δεκαετίας (2011–2021), ο ΘΟΚ δεν βρήκε μόνο τη θέση του στο δικό του πια κτίριο, αλλά άρχισε να διαμορφώνει ολοένα και περισσότερο ένα προφίλ που να αντα- ποκρίνεται τόσο στις διεθνείς θεατρικές εξελίξεις, όσο και στη θεατρική άνοιξη που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στο νησί, μέρος, βέβαια, της οποίας αποτελεί και ο ίδιος ο Οργανισμός και οι σχεδιασμοί του στο κομμάτι της θεατρικής ανάπτυξης. Η νέα δεκαετία διαμορφώνει και οριστικοποιεί επίσης τις σκηνές του ΘΟΚ. Η επιβλητική Κεντρική Σκηνή, η οποία το 2015 μετονομά - ζεται σε Αίθουσα Εύης Γαβριηλίδης, φιλοξενεί έργα του κλασικού αλλά και του σύγχρονου ρεπερτορίου, καθώς και πολυπρόσωπες παραγωγές που απαιτούν μεγάλες σκηνικές εγκαταστάσεις ή διαρκή εναλλαγή σκηνικών. Από τις 236 παραγωγές ξένου ρεπερτορίου που καταγράφονται στην πενηντάχρονη πορεία του Οργα - νισμού, οι 157 (το 66,53%) αποτελούν παραγωγές έργων «κεντρι- κής σκηνής». Από τις παραγωγές που ανέβηκαν στην Κεντρική Σκηνή του νέου κτιρίου κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκα - ετίας ξεχωρίζουν, ανάμεσα σε άλλες, το Μαμά πού πας;!!! του Άντριου Μπέργκμαν το 2013 σε σκηνοθετική επιμέλεια Χρίστου Ζάνου, η «περιπατητική» Φιλονικία του Μαριβώ την ίδια χρονιά σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, όπου η είσοδος του κοινού γινόταν από τα παρασκήνια της Κεντρικής Σκηνής, η Όπερα της πεντάρας του Μπρεχτ το 2014 σε σκηνοθεσία Στέφανου Κοτσίκου, το Ένας εχθρός του λαού του Ίψεν την ίδια χρονιά σε σκηνοθεσία του καταξιωμένου Σέρβου Nikita Milivojević, ο Αύγουστος του Τρέισι Λετς το 2015 σε σκηνοθεσία Νεόφυτου Τα- λιώτη, το Sweet Bird of Youth του Τεννεσσή Ουίλλιαμς το 2016 σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου, το Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα του Ο’Νηλ το 2017 σε σκηνοθεσία Νίκου Χουβαρδά, με τη Ρένη Πιττακή στον ρόλο της Μαίρης Ταϊρόουν, Η κυρά της θάλασσας του Ίψεν το 2018 σε σκηνοθεσία Heinz-Uwe Haus, το πο- λυμεσικό Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα του Σάιμον Στή- βενς το 2018 σε σκηνοθεσία Λέας Μαλένη, παραγωγή που ανέδειξε τις δυνατότητες της Κεντρικής Σκηνής, ο Ριχάρδος Γ´ το 2019 σε σκηνοθεσία Πάρι Ερωτοκρίτου, με την ερμηνεία του Προκόπη Αγαθοκλέους να αποσπά Βραβείου Νέου Δημιουργού στα Βραβεία ΘΟΚ 2019, και Η τριλογία του παραθερισμού του Γκολντόνι την ίδια χρονιά σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. Η Νέα Σκηνή, με ιστορία ήδη από το 1975 ως Δεύτερη Σκηνή, βρί- σκει τη μόνιμη στέγη της στο νέο κτίριο ως η σκηνή που έχει τη δυνατότητα να αναδιαμορφώνεται και να αναπροσαρμόζεται στις απαιτήσεις της κάθε παραγωγής, φιλοξενώντας έργα κυρίως σύγχρονα, ολιγοπρόσωπα, που απαιτούν πιο αφαιρετικές σκη- νοθεσίες σε μια πιο κλειστού τύπου σκηνή. Από τις 100 παραγωγές που καταγράφονται από το 1975 μέχρι σήμερα στη Δεύτερη/ Νέα Σκηνή, οι 66 αφορούν έργα ξένου ρεπερτορίου (το ίδιο πε- ρίπου ποσοστό με την Κεντρική Σκηνή). Κατά την τελευταία δεκαετία, πολλοί νέοι σκηνοθέτες δοκίμασαν τις δυνάμεις τους με σύγχρονα έργα του διεθνούς ρεπερτορίου, με αξιόλογα αποτε- λέσματα. Αναφέρουμε ενδεικτικά τον Σακάτη του νησιού του Μάρτιν ΜακΝτόνα το 2010 σε σκηνοθεσία Lukasz Wiśniewski, τη Βασίλισσα της ομορφιάς, και πάλι του Μάρτιν Μακ Ντόνα, το 2011 σε σκηνοθεσία Μαγδαλένας Ζήρα, το Όσκαρ του Ερίκ-Εμα- νουέλ Σμιτ το 2013 σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Λάρκου, το Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2 το 2014 σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, την Πέτρα του Μάριους φον Μάγιενμπουργκ, και πάλι το 2014, σε σκηνοθε- σία Αθηνάς Ξενίδου, το Αστερισμοί του Νικ Πέιν το 2015 σε σκηνο - θεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, το Παλάτι του τέλους της Τζού-
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==