EMBΛHMATIKEΣ ΜΟΡΦΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΟΚ Με αρχή τον Αγαμέμνονα, στα πρώτα μπουσουλίσματα του ΘΟΚ, έκανε ορισμένες σποραδικές εμφανίσεις. Εκείνο το διάστημα είχε νωπές ακόμη στο μυαλό του τις διδαχές του Κάρολου Κουν και μαζί με τον Κώστα Χαραλαμπίδη και τη Λένια Σορόκου ήταν συγκεντρωμένοι στην Πειραματική Σκηνή, ένα εγχείρημα θεα- τρικής πρωτοπορίας που στόχευε να αναπληρώσει το κενό που άφησε το Θεατράκι του ΡΙΚ. Νέοι δημιουργοί, με φρέσκες ιδέες, διεκδικούσαν μια μερίδα του νεανικού κυρίως κοινού με ολιγο- πρόσωπα έργα. Το 1974 το «κουτί» των 70 θέσεων έγινε καταφύ - γιο προσφύγων, και ουσιαστικά από την Γκανιόττα του Λαμπίς, τον Μάρτιο του 1975, ο Ευτύχιος Πουλλαΐδης ήταν πια μέλος του ΘΟΚ. Ευαίσθητος άνθρωπος και καλλιτέχνης, αλλά με τρομερό πείσμα, εργαζόταν συνεχώς πάνω στις ατέλειές του, για να προ- κύψει ένα σπινθηροβόλο μείγμα. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα είχε παίξει όλα σχεδόν τα είδη, επεκτείνοντας συνεχώς τα ίδια του τα όρια. Στα πρώτα χρόνια, σημαντικές στιγμές ήταν ο Καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία του Haus (1975), ο Επιστάτης του Πίντερ (1976) και το Νησί του Νοτιοαφρικανού Άθολ Φούγκαρτ (1977), που παρουσιάστηκε και στο Μόναχο, λίγο πριν γραφτεί κι αυτός στο κιτάπι της ιστορίας με τις Ικέτιδες ως Άδραστος. Στη μνήμη του κοινού έμεινε ως Ταλθύβιος στην Εκάβη του 1988, ως Κουλίγκιν στις τσεχωφικές Τρεις αδελφές, που έκανε ο Χαρα- λάμπους (1993), ως ανυπόμονος νταβατζής στον Ρομπέρτο Τσούκ κο (1996) και Άστρωφ στον Θείο Βάνια (1998), που έκανε ο Σιο- παχάς, ή ως φαλακρός, λευκοντυμένος Χάρος στου Κάτω κόσμου τα καμώματα (2001, σκην. Νίκου Χαραλάμπους). Για πολλούς, κορυφαία του στιγμή ήταν ο Αντρέι Βούκωφ στην Κρίση του Μπάρρυ Κόλλινς το 1997 (σκην. Άγι Παΐκου), όπου «δικάστηκε» από το κοινό της παράστασης για μια ακραία επιλογή επιβίωσης. Μετά την αποχώρησή του από τον θίασο, σκηνοθέτησε δύο κα- λοκαιρινές παραγωγές με κυπριακές κωμωδίες. (ΓΣ) 3.33 ΕΥΤΥΧΙΟΣ ΠΟΥΛΛΑΪΔΗΣ (1945–)
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==