EMBΛHMATIKEΣ ΜΟΡΦΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΟΚ Η επαγγελματική του πορεία είναι συνομήλικη του ΘΟΚ. Επι- στρέφοντας με ανοιχτούς ορίζοντες από τις σπουδές του στην Πράγα, σκηνογράφησε το 1971 τον Θείο Βάνια, που έριξε την αυλαία στο Θεατράκι του ΡΙΚ. Η μακρά και πολύπλευρη σχέση με τον Οργανισμό ξεκίνησε το 1973 με τον Καπετάν Γιακουμή του Δημητρίου Κόκκου, με σκηνοθέτη και πάλι τον Βλαδίμηρο Καυκαρίδη. Στην πορεία αυτή μέτρησε πάνω από τριάντα καλλιτε- χνικές συνεργασίες ως σκηνογράφος, ενδυματολόγος, σχεδιαστής, αλλά και τη δεύτερη μακροβιότερη διευθυντική θητεία μετά από αυτή του Εύη Γαβριηλίδη: συνολικά δεκατρία χρόνια. Η συμβολή του στην εξέλιξη της κυπριακής σκηνογραφίας είναι καθοριστική. Έφερε μια φρέσκια, αφαιρετική αλλά και βιομηχανική αισθητική, με χαρακτηριστικό στοιχείο τις μεγάλες και αδρές επιφάνειες και τις υποβλητικές κατασκευές. Στην Επίδαυρο ο Άντης Παρτζί- λης έδωσε για πρώτη φορά το παρών το 2001 με το μνημειώδες σκηνικό για τους Επτά επί Θήβας του Βαρνάβα Κυριαζή, που έλαβε το Βραβείο Σκηνογραφίας του ΘΟΚ. Ίσως η κορυφαία του στιγμή, όμως, ήταν έναν χρόνο αργότερα, με τις Φοίνισσες του Χαραλάμπους, μια πολυδύναμη εργασία που περιλήφθηκε σε εκ- δόσεις και εκθέσεις ανά τον κόσμο. Μια τεράστια μεταλλική σφαίρα-κλουβί, πλαισιωμένη από ουράνια σώματα σε ένα γεω- μετρικά αρμονικό σκηνικό, αποτέλεσε το απαύγασμα της λυρικής και εκφραστικής του αναζήτησης. Αλησμόνητος έμεινε και ο μεταλλικός Δούρειος Ίππος στην παράσταση Μυρμιδόνες, Νηρηίδες, Φρύγες του 2004. Πτυχές του ταλέντου, της μαστοριάς και της σύγχρονης οπτικής του ξεδίπλωσε και σε παραγωγές όπως η κατά Haus Άνοδος του Αρτούρο Ούι το 1990, οι Τρεις αδελφές (1993) και ο Γλάρος (2001) του Τσέχωφ, ο Φάουστ του Γκαίτε (2003). Αυτή η μοντέρνα, εξωστρεφής ματιά αποτυπώθηκε και στις δύο θητείες του Παρτζίλη ως διευθυντή, μεταξύ 1989–1993 και μεταξύ 1998–2007. Εκτός από αισθητικά αναβαθμισμένες παραστάσεις και νέες ερευνητικές οδούς, στον απολογισμό καταγράφονται η εξωστρέφεια του ΘΟΚ μέσω διεθνών συνεργασιών και προγραμ- μάτων, η θεσμοθέτηση των διοργανώσεων σχολικού και ερασι- τεχνικού θεά τρου, η προώθηση της ιδέας για ίδρυση Θεατρικού Μουσείου και η χωροθέτηση του νέου κτιρίου του κρατικού θε- άτρου με την παράλληλη ολοκλήρωση του αρχιτεκτονικού δια- γωνισμού. Παράλληλα, ιδρύθηκε η Πειραματική Σκηνή, η οποία για πάνω από μία δεκαετία αποτέλεσε φιλόξενη εστία ρηξικέλευ - θων και ζητητικών προτάσεων. Πρώτη παραγωγή ήταν η Δεσποι νίς Μαργαρίτα το 2001 σε σκηνοθεσία του ιδίου του Παρτζίλη, ο οποίος σκηνογράφησε αργότερα εκεί αξιοσημείωτες παραγωγές, όπως τα Ένοχα τραγούδια (2003) του Βασίλη Μαζωμένου και οι Καταραμένοι ποιητές της Κυριακής Μάλαμα (2009). (ΓΣ) 3.29 ΑΝΤΗΣ ΠΑΡΤΖΙΛΗΣ (1947–)
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==