110 __ 111 Επιστρέφοντας από τις σπουδές του στην Αγγλία στα μέσα της δεκαετίας του ’60, επιστρατεύτηκε σε μια καταλυτική προσπά- θεια για ανανέωση της σύγχρονης κυπριακής τέχνης. Παρόλο που δεν είχε ειδικευτεί στη σκηνογραφία και την ενδυματολογία, κατάφερε να αφήσει τη σφραγίδα του στη διαμόρφωση του ει- καστικού στίγματος και του κυπριακού θεάτρου. Φύσει καινοτόμος και ανήσυχος δημιουργός, ενέταξε στην παλέτα το δικό του αφαιρετικό λεξιλόγιο, εξερευνώντας αδιάκοπα τις δυνατό- τητες του χώρου και της τεχνολογίας. Η τόλμη της αισθητικής του συμπορεύτηκε με τις διεθνείς αναζητήσεις στον σχεδιασμό του παραστασιακού χώρου. Στο θέατρο εντόπισε ένα παρεμφε- ρές και συμπληρωματικό της ενασχόλησής του πάθος, και ο ΘΟΚ στο πρόσωπό του βρήκε έναν πολύτιμο συνεργάτη που από το 1972 μέχρι το 1996 σκηνογράφησε και έντυσε περισσότερες από τριάντα παραγωγές. Η αρχή έγινε με το Λεωφορείον ο Πόθος σε σκηνοθεσία Χατζίσκου και Χαραλάμπους και ακολούθησαν οι Παλαιστές του Στρατή Καρρά, που αποτυπώθηκαν στη μνήμη χάρη στα λευκά κοστούμια των ανδρών πρωταγωνιστών. Σχε- δίασε σκηνικά και κοστούμια για τον ιστορικό Καυκασιανό κύκλο με την κιμωλία του Haus, τα σκηνικά για τη Μάνα Κουράγιο (με κοστούμια του Glyn Hughes), ενώ τη δεκαετία του ’80 ξεχώρισαν οι δουλειές του στον Δύσκολο του Μενάνδρου και στο Ήταν όλοι τους παιδιά μου του Μίλλερ. Την περίοδο αυτή τον ενέπνεε και το παιδικό θέατρο, όπου εντόπισε ένα ευρύτερο πεδίο εκφραστικής ελευθερίας. Τη δεκαετία του ’90 ξεχώρισε η πληθωρική δουλειά του με σκηνικά, κοστού- μια και κατασκευές στο έργο του Άθολ Φούγκαρτ Ο δρόμος για τη Μέκκα το 1995 (σκην. Νεόφυτου Ταλιώτη). Με τις Θεσμοφοριάζουσες του Κώστα Τσιάνου έκλεισε τον κύκλο με πολύχρωμο και θεαματικό τρόπο, παραδίδοντας ευχαρίστως τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά. (ΓΣ) 3.16 ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΟΥΣΙΗΣ (1937–)
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==