108 __ 109 Από τον σπόρο του Θάνου Σακέττα στη μήτρα του Θεάτρου Τέ- χνης του Κουν, κι από εκεί στο εκκολαπτήριο του Θεάτρου του ΡΙΚ. Ο Στέλιος Καυκαρίδης έκανε τη γνωστή διαδρομή στην πρώτη γραμμή. και για τον ΘΟΚ είναι ένας θεατρικός γενάρχης. Δεν υπάρχει άλλος Κύπριος ηθοποιός που να έπαιξε τόσο πολλούς και τόσο σημαντικούς ρόλους, πολλώ δε μάλλον στο διαμορφω- τικό πρώτο στάδιο. Ξεκίνησε ως Αίγισθος στον Αγαμέμνονα του Χατζίσκου και έμεινε τακτικός ηθοποιός και πρωταγωνιστής μέχρι το 1997. Το 1999 επανήλθε εκτάκτως ως Αίγισθος στο ίδιο έργο, στο πλαίσιο της Ορέστειας του Χαραλάμπους, ενώ το 1983 είχε ερμηνεύσει τον Αίγισθο και στην Ηλέκτρα του Κακογιάννη. Ο ίδιος θεωρεί τον ρόλο του Οιδίποδα ως τη μεγαλύτερη ερμη- νευτική πρόκληση και το σπουδαιότερο προσωπικό επίτευγμα, με επίκεντρο την παραγωγή Οιδίπους Τύραννος το 1986 και τις Φοίνισσες του 1990 και του 2002. Ο Πρίαμος στην τριλογία Μυρμιδόνες, Νηρηίδες, Φρύγες το 2004 ήταν ο τελευταίος του σταθμός στον ΘΟΚ. Έκτοτε συνεχίζει την προσφορά του αποκλειστικά μέσω του Σατιρικού Θεάτρου και της Δραματικής Σχολής «Βλαδίμηρος Καυκαρίδης», που διευθύνει από τη δεκαετία του ’90. Η κριτική επιτροπή που του απένειμε το Μεγάλο Βραβείο το 2009 για τη συνολική προσφορά του τον χαρακτήρισε «ταξιδιώτη πολύμορφο του θεατρικού χρόνου». Κι όντως είναι. Την κρίσιμη πρώτη δεκαετία έφερε εις πέρας πάνω από σαράντα ερμηνευτι- κές εργασίες. Ήταν ο Αίας στην ιστορική παραγωγή του Καραντινού το 1973, ήταν ο Δον Καμίλλο στο έργο του Σωτήρη Πατατζή που σκηνοθέτησε ο Νίκος Σιαφκάλης το 1974, ο Οθέλλος το 1979 (σκην. Εύη Γαβριηλίδη). Παράλληλα, ήταν Κρέων στην Αντιγόνη του Ανούιγ, που σκηνοθέτησε ο Σιαφκάλης το 1975, Τρυγαίος στην Ειρήνη το 1976. Συμμετείχε σε όλες τις δουλειές του Haus σε έργα Μπρεχτ και πρωταγωνίστησε ως Άγγελος στην πρώτη παράσταση Σαίξπηρ του ΘΟΚ, Με το ίδιο μέτρο. Δεν θα μπορούσε, φυσικά, να λείψει από τις Ικέτιδες, όπου ενσάρκωσε τον Θησέα. Τη δεκαετία του ’80 διέπρεψε ακόμη ως Ταλθύβιος στις Τρωάδες, ως Ιάσονας στη Μήδεια, ως Κνήμονας στον Δύσκολο του Μενάν- δρου, ως Διόνυσος στους Βατράχους. Την μπρεχτική του δεινό- τητα απέδειξε ως Μακίθ στην Όπερα της πεντάρας και ως Πού- ντιλα στο έργο Ο κύριος Πούντιλα και ο δούλος του Μάττι (σκην. Volker Geissler). Από τις δουλειές του τη δεκαετία του ’90 ξεχώ- ρισε ως Μενέλαος στην Ελένη, ως Πηλέας στην Ανδρομάχη και ως είδωλο του Δαρείου στους Πέρσες. (ΓΣ) 3.14 ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΥΚΑΡΙΔΗΣ (1941–)
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==