EMBΛHMATIKEΣ ΜΟΡΦΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΟΚ Μεγάλος θεατράνθρωπος, που στη σύντομη ζωή του πρόλαβε να ανοίξει λεωφόρους στην προοδευτική δημιουργία. Η πορεία του Βλαδίμηρου Καυκαρίδη στο θέατρο ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’50, σε μια εποχή που το επαγγελματικό θέατρο στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο αναζητούσε τον δρόμο του. Κυ- πριακό Θέατρο, Κυπριακή Σκηνή, Ενωμένοι Καλλιτέχνες, Νέο Θέατρο, ΟΘΑΚ. Στη συνέχεια προέκυψε μια υποτροφία και πήγε στη Σοβιετική Ένωση να σπουδάσει στο Κρατικό Ινστιτούτο Θε- ατρικών Σπουδών της Μόσχας (1962–’67) με καθοδηγήτρια τη Μαρία Κνέμπελ, συνεργάτιδα του Στανισλάφσκι και του Νεμίρο- βιτς-Ντάντσενκο. Με την επιστροφή του επιδίωξε να αξιοποιήσει τα εφόδια, προτάσσοντας την κοινωνική αποστολή του θεάτρου. Διηύθυνε τη δραματική σχολή «Στανισλάφσκι», που ο ίδιος ίδρυ - σε, κι έτσι στον θίασο του Θεάτρου του ΡΙΚ εντάχθηκε το 1970 και σκηνοθέτησε μόνο την τελευταία παράσταση. Άρχιζε η εποχή του ΘΟΚ και ήταν από τους πρώτους ηθοποιούς που προσλή- φθηκαν. Ιδιαίτερη αίσθηση έκανε ως Ταρτούφος στο έργο του Μολιέρου που ανέβασε ο Σωκράτης Καραντινός και ως λαϊκός δι καστής Αζντάκ στον Καυκασιανό κύκλο με την κιμωλία του Haus. Τη σφραγίδα του την έβαλε κυρίως υπογράφοντας είκοσι επτά σκηνοθεσίες μέσα σε δώδεκα χρόνια, τις περισσότερες από οποιονδήποτε άλλο στο διάστημα αυτό. Ξεκίνησε από την εποχή Χατζίσκου με τον Ποπολάρο του Ξενόπουλου και την εμπορικά επιτυχημένη Αυλή των θαυμάτων του Καμπανέλλη. Σκηνοθέτησε μαεστρικά τους Παλαιστές του Στρατή Καρρά, τον Καπετάν Γιακουμή του Δημητρίου Κόκκου. Ακολούθησαν οι Όμηροι του Λουκή Ακρίτα και το Νερόν του Δρόπη του Μιχάλη Πασιαρδή, που λίγους μήνες αργότερα παρουσιάστηκαν σε περιοδεία στην Ελλάδα. Ο ίδιος σκηνοθέτησε και το Παραμύθι χωρίς όνομα, που πρόλαβε να κάνει πρεμιέρα ελάχιστα εικοσιτετράωρα πριν από την εκδή- λωση του πραξικοπήματος. Ο ΘΟΚ επιβίωσε, τα ηνία ανέλαβε ο Εύης Γαβριηλίδης, και ο Βλαδίμηρος συνέχισε στο ίδιο τέμπο: Γκανιόττα του Λαμπίς, Φουέντε Οβεχούνα του Λόπε ντε Βέγκα, Kαληνύχτα Mαργαρίτα του Γεράσιμου Σταύρου, Ειρήνη του Αρι- στοφάνη, Καλός στρατιώτης Σβέικ του Γιάροσλαβ Χάσεκ. Το ίδιο διάστημα σκηνοθετούσε και για την Παιδική Σκηνή. Τα επόμενα χρόνια υπέγραψε έργα Αρμπούζωφ, Γκόγκολ, Μανώλη Κορρέ, Μρόζεκ. Καινοτόμα για την εποχή ήταν η Λυσιστράτη το 1980, που απέδωσε στην κυπριακή διάλεκτο ο Κώστας Μόντης. Η σκη- νοθεσία στο Γαϊτανάκι της Ζωρζ Σαρρή το 1983 ήταν η τελευταία του δουλειά στον ΘΟΚ. Το φθινόπωρο αποχώρησε για να επανι- δρύσει το Νέο Θέατρο Λευκωσίας, αλλά με το που ετοιμάστηκαν οι πρώτες παραστάσεις απεβίωσε από καρδιακή προσβολή. (ΓΣ) 3.13 ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ ΚΑΥΚΑΡΙΔΗΣ (1932–1983)
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==