104 __ 105 3.10 ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΙΑΚΑΣ (1940–) Η γνωριμία του με τον Νίκο Χαραλάμπους τη ρομαντική εποχή του Θεσσαλικού Θεάτρου έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας του κυπριακού θεάτρου. Την εποχή εκείνη ο μετέπειτα καθηγητής στην ΑΣΚΤ και μόνιμος συνεργάτης του Θεόδωρου Αγγελόπουλου Γιώργος Ζιάκας είχε ήδη καταξιωθεί ως σκηνογράφος και ενδυ- ματολόγος στην Αθήνα και ηγείτο ενός αποκεντρωτικού εγχειρή - ματος για την καθιέρωση περιφερειακού θεάτρου. Η πρώτη συ- νεργασία του Λαρισαίου καλλιτέχνη με τον ΘΟΚ ήταν το 1977 με τον Άτταλο τον Τρίτο του Κώστα Βάρναλη σε σκηνοθεσία του Χαραλάμπους και η πιο πρόσφατη η Δράκαινα του Δημήτρη Μπό- γρη το 2020 (σκην. Λυδίας Κονιόρδου). Είναι όμως οι δέκα ενδιά- μεσοι σταθμοί στον στίβο του αρχαίου δράματος που καθιστούν καταλυτική τη συνεισφορά του. Θα αρκούσε ίσως το γεγονός ότι υπέγραψε σκηνογραφικά και ενδυματολογικά τις δύο σημα- ντικότερες προτάσεις του ΘΟΚ στο Φεστιβάλ Επιδαύρου, δύο παραστάσεις-ορόσημα: τις Ικέτιδες και τη Σαμία. Τα πλεκτά και μακραμέ κοστούμια που σχεδίασε για τις Ικέτιδες φλογίστηκαν από το μαράζι και το μεράκι των γυναικών προσφυγικών κατα- κλυσμών που τα κέντησαν. Η επική σύλληψη των σκηνικών προκαλούσε ένα χωροταξικό δέος. Αυτή η εμπνευσμένη σύνδεση της τραγωδίας με τη σύγχρονη ιστορία και τη λαϊκή παράδοση δεν αποτέλεσε μόνο το διαβατήριο του ΘΟΚ για την Επίδαυρο, αλλά και το σάλπισμα μιας καινούργιας εποχής στην προσέγγιση του αρχαίου δράματος. Η Σαμία του Εύη Γαβριηλίδη επίσης γράφτηκε στα χρυσά κατάστιχα του σύγχρονου παραστασιολογίου της Επιδαύρου και αναβίωσε είκοσι οκτώ χρόνια αργότερα. Όμως η τριανδρία Χαραλάμπους-Ζιάκα-Χριστοδουλίδη σφράγισε αρκετές από τις σημαντικότερες παρουσίες του ΘΟΚ στην Ελλάδα τον 20ό αιώνα: Πλούτος (1980), Τρωάδες (1982), Βάτραχοι (1989), Ελένη (1992), Ανδρομάχη (1992), Πέρσες (1995), Ορέστεια (1999). Το σκηνικό του Πλούτου, από τα αγαπημένα του δημιουργού του, αναβίωσε το 2008 στην Κύπρο, αλλά και στο Ηρώδειο. (ΓΣ)
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==