Αρμάνδος Τζιοζεφέν 1931-2011

24 O τι θα ερχόταν κάποια στιγμή να γράψω για τον Αρμάνδο, το παιδί της γειτονιάς μου, τον συμμαθητή και τον σύ- ντροφο της παιδικής μου ηλικίας, δεν το είχα φανταστεί ποτέ. Όμως, για την αξιολόγηση της προσωπικότητας και του έργου του θα έμενε κενό αν περιοριζόμασταν μόνο στον τελικό απολογισμό και παραλείπαμε να κάνουμε αναφορά στο πώς προέκυψε, στην αφετηρία του, όπως μόνο οι φίλοι της παιδικής μας ηλικίας γνώριζαν. Εκείνο που έχω εγώ να πω είναι ένα παραμύθι περασμένων εποχών που ίσως για τους νεότερους να είναι και λίγο ακατανόητο. Ήταν, λοιπόν, η εποχή που ήμασταν παιδιά και ήταν τα σπίτια μας έξω από τα τείχη και αρκετά πέρα από το γεφύρι του Πεδιαίου. Στους ου- ρανούς γυροφέρναν οι γύπες και πάνω από τα σπίτια μας πετούσαν, σε σχηματισμούς, τα αποδημητικά πουλιά που δήλωναν την αλλαγή των εποχών. Στο μικρό δάσος που υπήρχε εκεί, που σήμερα είναι το σχο- λείο του Αγίου Ανδρέα, έρχονταν τα πανέμορφα κατακίτρινα σγαρτίλια. Εκεί βοσκούσαν τα ζώα του Τμήματος Γεωργίας με τους επιβλητικούς επιβήτορες ταύρους. Την άνοιξη γεμάτο παπαρούνες και μικρές-μικρές μαργαρίτες που μαζεύαμε για τις μητέρες μας. Τότε, τα παιδιά της γειτονιάς ξεκινούσαμε όλα μαζί πεζά για το σχολείο. Πηγαίναμε στο Ελένειο δυο φορές την ημέρα, πρωί και απόγευμα. Ύστερα, συνεχίζαμε στο Παγκύπριον Γυμνάσιον. Εκεί αρχίσαμε ν’ αραιώνουμε. Κάποιοι αποκτούσαν ποδήλατο και η συντροφιά των περπατητών λιγόστευε. Λοιπόν, φανταστείτε μια γειτονιά στις παρυφές της Λευκωσίας. Έναν στενό χωματόδρομο, με αυλάκια στις άκρες του, με κάποια σπίτια, κι αυτά αραιά αναμεταξύ τους, και παρακάτω ένας απέραντος κάμπος, χωράφια με σπαρτά, με κορυδαλλούς, τραχήλες και κοπάδια. Ποιος ήταν αυτός ο δρόμος; Αυτός που, όταν αργότερα ονομάστηκε οδός Μεσολογγίου, ένιωσα πολύ περήφανος. Τότε, ήταν μεταξύ Λευκω- σίας και Αγίου Δομετίου και πιο πολύ υπαγόταν στον Άγιο Δομέτιο. Κι ο κάμπος; Ο Άγιος Ανδρέας και προέκτασή του ο Άγιος Παύλος. Αυτός ήταν ο κόσμος μας. Και κυρίαρχοι εμείς τα παιδιά της γειτονιάς από το Γκόουλ, το σημερινό δημοτικό κολυμβητήριο, ως το αγίασμα του Αγίου Παύλου, όπου οι κυνηγοί έστηναν καρτέρι στα τρυγόνια που έρχονταν για νερό. Ανάμεσά μας στη συντροφιά ήταν και ο Αρμάνδος. Δεν ήταν μόνο καλός μαθητής, είχε και άλλα πολλά προσόντα που του έδιναν ξεχωριστή θέση στην παιδική μας συντροφιά. Εμείς χανόμασταν, είτε να κυνηγούμε με τα λάστιχα, είτε να παίζουμε με πιριλιά και σβούρες, σπανιότερα πο- δόσφαιρο, κι αυτό όταν τύχαινε κάποιος να προμηθευτεί μια μπάλα, κάτι σπάνιο και εξαιρετικά σημαντικό. Ο Αρμάνδος σ’ αυτά έμενε πίσω, έφτιαχνε γύρω του έναν δικό του, μυθικό για μας, κόσμο. Ο φίλος και συμμαθητής μου Αρμάνδος Τζιοζεφέν Τάκης Χατζηδημητρίου ´