Αρμάνδος Τζιοζεφέν 1931-2011

164 φίλο του τη διάθεση για πείραγμα. Ο Αρμάνδος, από τη φύση του, δεν μπορούσε ποτέ να υποφέρει από πλήξη! Ο τρόπος ζωής του ήταν συνδεδεμένος με τα καλλιτεχνικά και τα άλλα ενδιαφέροντά του που ήταν πραγματικά εντυπωσιακά! Επιδιδόταν στη ζωγραφική, με θέμα περισσότερο την κυπριακή τοπιο- γραφία, με υλικά το λάδι, το κάρβουνο, το παστέλ και την υδατογραφία. Η πραγματική δύναμη του Αρμάνδου στη ζωγραφική, κατά την άποψή μου, δεν είναι τόσο στο λάδι ή το σχέδιο με κάρβουνο αλλά στην υδα- τογραφία, όπου η τεχνική του είχε μια εντυπωσιακή μαεστρία. Έπαιζε με αριστοτεχνικό τρόπο το ακορντεόν και μπορούσε να αυτο- σχεδιάσει μελωδίες εύκολα. Είχε και το χάρισμα του μουσικού συνθέτη. Συνέθεσε και κυκλοφόρησε πολλά κυπριακά τραγούδια με επιτυχία. Από ό,τι γνωρίζω, έχει επίσης συνθέσει και διάφορα βαλς και ταγκό, τα οποία όμως παραμένουν ανέκδοτα. Είχε πολύ στέρεες γνώσεις για τον αερομοντελισμό. Στην αυλή της οικίας του, κοντά στη Θεολογική Σχολή Λευκωσίας, είχε το εργαστήρι του, όπου κατασκεύαζε τα μοντέλα αεροπλάνων, τα οποία πετούσε στο ειδικό αε- ροδρόμιο αερομοντέλων κοντά στο χωριό Κοτσιάτης. Τον είχα επισκεφθεί μια μέρα το 2007, αν δεν με απατά η μνήμη μου, με τον εντεκάχρονο ανιψιό μου, για να μας αξιολογήσει ένα μικρό αερομοντέλο που φτιά- ξαμε. Τον βρήκαμε να εργάζεται πάνω σε ένα αερομοντέλο με άνοιγμα φτερών περίπου δύο μέτρα, το οποίο κατασκεύαζε για τον εγγονό του. Η καλοσύνη και η ευγένεια του Αρμάνδου έκανε εντύπωση στον μικρό μου ανιψιό που, στον γυρισμό μας, συνέχεια επαναλάμβανε: «Τι καλός άνθρωπος! Τι καλός άνθρωπος!» Ένα άλλο στοιχείο που συνέθετε την προσωπικότητα του Αρμάνδου ήταν το αστείρευτο πηγαίο χιούμορ του. Μπορούσε, επίσης, ανά πάσα στιγμή να πει ένα σωρό ανέκδοτα, τα οποία ήταν απολαυστικά, με τον πλούσιο και παραστατικό αφηγηματικό τρόπο του. Γι’ αυτό, θα διηγηθώ ένα δικό του ανέκδοτο που τυγχάνει ακόμη να θυμάμαι: «Σε μια κατάμεστη αίθουσα επρόκειτο να δοθεί μια σημαντική διάλεξη. Στις πρώτες θέσεις του ακροατηρίου καθόταν ένας μικροσκοπικός Ιάπω- νας. Δίπλα του καθόταν ένας σοβαροφανής κύριος ο οποίος σε κάποια στιγμή γύρισε, κοίταξε τον Ιάπωνα και τον ρώτησε με κάποια ειρωνεία και επίπλαστη οικειότητα: -Speaky Englishee?