Αρμάνδος Τζιοζεφέν 1931-2011

156 Ο Αρμάνδος αδιαφορούσε μάλλον για την ελληνική δισκογραφία, γιατί δεν του άρεσαν οι εκτελέσεις από τεχνικής πλευράς αλλά ούτε και ως ακούσματα κινούσαν τότε το ενδιαφέρον του. Ελάχιστες ήταν οι εξαι- ρέσεις, ανάμεσα σ’ αυτές και ο Τώνης Μαρούδας. Έδειχνε, αντίθετα, ενδιαφέρον στα ελληνικά φωνητικά συγκροτήματα για τη μελωδία που διέθεταν. Άρχισε κάπως να αλλάζει γνώμη όταν φιλοξένησα τη γνωστή παρέα στη Λεμεσό, λίγους μήνες πριν εγκατασταθώ, τον Δεκέμβριο του 1959, μόνιμα στη Λευκωσία και άκουσε την περίφημη ορχήστρα του Σπάρτακου στο «Κύμα», κάτω από πανύψηλους ευκάλυπτους, πλάι στο κύμα, ένα κέντρο υψηλής αισθητικής που άφησε εποχή. Θυμάμαι ακόμη τη θετική εντύπωση που έκανε σε όλους μας η Νάνα Μούσχουρη, όταν την πρωτακούσαμε στο «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου» του Μάνου Χατζιδάκι, που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Τόσο γοητευτήκαμε από τη φωνή, τη δροσιά και την ευγένεια της ερμηνείας της, και από το τραγούδι βέβαια, από όσα γενικά συναποτελούσαν το κάτι άλλο σε ό,τι επικρατούσε ως τότε, ώστε αυτό μας ώθησε να πάμε μερικές φορές βράδυ στη Λάρνακα, όπου υπήρχε καλή λήψη ήχου από το ΕΙΡ σε σύγκριση με τη Λευκωσία που είχε παράσιτα, για ν’ ακούσουμε κάποια τραγούδια της από το ελληνικό ραδιόφωνο. Εικόνες μιας εποχής, που φάνταζε ανέμελη, λίγο πριν τη διακοινοτική ρήξη. Στη Λεμεσό, μέρος της παρέας στο σπίτι του Κώστα Σερέζη, που είναι ακουμπισμένος στην κολόνα. Αριστερά με τα άσπρα ο Αρμάνδος Τζιοζεφέν και δεξιά ο Κόκος Νικολαΐδης. Κάτω αριστερά η Μαρούλα Νικολαΐδου, νυν Αντωνιάδου, και πίσω η άλλη αδελφή του Κόκου, Νία Νικολαΐδου. Κάτω μια φίλη και δεξιά η Μαίρη Τζιοζεφέν, νυν Νικολαΐδου, γυναίκα του Κόκου και αδελφή του Αρμάνδου