Εθνική Φρουρά και Ιστορία

113 Σπάνιος Γαλλογερμανικός Οπλισμός της ΕΟΚΑ 1955 -59 Επίλογος Aναμφίβολα η ύπαρξη αυτών των δύο τύπων όπλου στο οπλοστάσιο της ΕΟΚΑ αποτελεί μιαν «εξωτική» πτυχή στην ιστορία των ατομικών όπλων, με τα οποία ο μαχητής της ΕΟΚΑ κλήθηκε να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Κι αυτό διότι τα εν λόγω όπλα διαφοροποιούνται σημαντικά και ως προς την προέλευσή τους σε σχέση με τα «κοινά» όπλα της εποχής (Sten, Bren, Thompson, Lee Enfield -όλα σε χρήση από τον Βρετανικό Στρατό που έδρασε στην Ελλάδα την περίοδο 1940- 1949) αλλά και αναφορικά με το πώς κατέληξαν στα χέρια της οργάνωσης. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί πως το υπ΄αναφορά MP-44 πιθανόν να χρησιμοποιήθηκε στα χέρια ενός Γερμανού στρατιώτη εναντίον των Σοβιετικών στο Ανατολικό Μέτωπο, από εκεί πέρασε στα χέρια ενός Γιουγκοσλάβου παρτιζάνου εναντίον ίσως αποχωρούντων Γερμανών και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε εναντίον του Ελληνικού Στρατού κι από εκεί κατέληξε στα χέρια ενός Έλληνα Κύπριου αγωνιστή εναντίον των Βρετανών. Οπωσδήποτε πρόκειται για μια «συναρπαστική» διαδρομή. Επιπλέον τόσο το γερμανικό MP-44 όσο και το γαλλικό ΜΑΤ-49 για τον χωρόχρονο της δράσης τους στη Κύπρο πρέπει να αποτελούσαν και game- changers, δεδομένης της αξιοπιστίας τους συγκριτικάμε ένα Sten ή ένα Thompson –με το MP-44 να έχει φυσικά περιορισμούς, εφόσον ήταν «καταδικασμένο» σε αχρηστία (λόγω της αδυναμίας εξεύρεσης πυρομαχικών, αν κι εφόσον αυτά εξαντλούνταν). Επιπλέον, κοιτώντας απλώς τη φωτογραφία των αγωνιστών (με έναMP-44, έναBrenκι έναThompson) συνειδητοποιεί κανείς και τιςανυπέρβλητες δυσκολίες που συναντούσε ένας αγώνας όπως αυτός της ΕΟΚΑ από σκοπιάς λογιστικής υποστήριξης και επιμελητείας –όπου μια μαχητική ομάδα ουσιαστικά χρησιμοποιεί όπλα τριών διαφορετικών διαμετρημάτων (8mm, 0.303 και 0.45 ACP αντίστοιχα) . Σε κάθε περίπτωση, όμως, η καταγραφή ενός κομματιού της ιστορίας του αγώνα της ΕΟΚΑ που εδράζεται στο οπλοστάσιό της αποτελεί ένα ιδιαίτερο πεδίο εξερεύνησης της ίδιας της οργάνωσης, των μεθόδων που χρησιμοποιούσε και των μέσων με τα οποία επιχειρούσε. Τα όπλα λένε πάντα κάποια ιστορία. Ταυτόχρονα όμως είναι και αποδεικτικά στοιχεία. Ο συνδυασμός, συνεπώς, της ιστορίας χρήσης τους αλλά και της ταυτοποίησής τους με σύγχρονα ερευνητικά εργαλεία καθώς και η τεχνική κατάρτηση αποτελεί ένα πεδίο ανεξάντλητης έρευνας για την περίοδο 1955-1959 και συνάμα μιαν καλή ευκαιρία για να καταγραφούν και να διασωθούν αυτά τα όπλα ως ιστορικά, συλλεκτικά αντικείμενα, αλλά και ως πολύτιμα κειμήλια της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου.