Κυπριακές ποικιλίες ελιάς (Olea europea L.)

Κ Υ Π Ρ Ι Α Κ Ε Σ Π Ο Ι Κ Ι Λ Ι Ε Σ Ε Λ Ι Α Σ 24 Εικόνα 6. UPGMA δενδρόγραμμα ομαδοποίησης των 31 ντόπιων καταχωρήσεων της ΣΓΥΕ, σε τρεις ποικιλίες. Οι αριθμοί 1-15 αναφέρονται σε γενετικές παραλλαγές της ποικιλίας αντιστοίχισής τους. Οι γενετικές διαφορές μεταξύ των γενοτύπων εντός κάθε ομάδας σχετίζονταν πάντα με ελάχιστες διαφορές (ένα ή δυο αλληλόμορφα) που ανιχνεύθηκαν μονάχα σε μια γονιδιακή θέση και αντιστοιχούσαν σε διαφορά ενός ζεύγους βάσεων μεταξύ αλληλομόρφων (Πίνακας 3). Συνολικά, σε επτά γονιδιακές θέσεις (ssrOeUA-DCA3, ssrOeUA-DCA9, ssrOeUA-DCA11, ssrOeUA-DCA16, ssrOeUA-DCA18, GAPU103A, UDO99- 043) από τις 12 πολυμορφικές ήταν παρούσες αυτές οι μικρές διαφορές αλληλομόρφων (Πίνακας 3). Τέτοιου είδους γενετικές παραλλαγές έχουν περιγραφεί στην ελιά (Charafi et al., 2008; Muzzalupo et al., 2010; Díez et al., 2011; Trujillo et al., 2014; Chalak et al., 2015; Anestiadou et al., 2017) καθώς και σε άλλα είδη όπως το αμπέλι, το οποίο αποτελεί τύπο καλλιέργειας παρόμοιο με αυτό της ελιάς σε ό,τι αφορά την ιστορία, τον πολλαπλασιασμό, διάδοση και ποικιλομορφία (Riaz et al., 2002; This et al., 2006). Αυτές οι διαφοροποιήσεις ενδεχομένως να οφείλονται σε σωματικές μεταλλάξεις που επισυμβαίνουν κατά τον επαναλαμβανόμενο κλωνικό