ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΜΕΡΟΣ Α 95 μέρος . Είδαμε τις συντηρήσεις και τις αλλαγές που έκαναν στα δικά μας τα σπίτια και μας έπνιξε το παράπονο . Μήπως μας ρώτησαν αν δεχόμασταν να αλλάξουν έστω και μιας πέτρας τη θέση ; Σε δύο λεπτά σταθμεύσαμε το αυτοκίνητο στην πλατεία της εκκλησίας . Με ζωγραφισμένη την έκπληξη στα πρόσωπά μας παρατηρήσαμε ότι η εκκλησία ήταν ανοικτή και μπήκαμε μέσα . Συναντήσαμε εκεί την Αγγλίδα Νάντια που κατοικούσε στο χωριό μας πριν την εισβολή . Μας αναγνώρισε αμέσως και μας έπιασε κουβέντα . Μας ρώτησε αν βλέπαμε τον Παπανικόλα και να του στείλουμε χαιρετίσματα και να του πούμε πως αυτή προσέχει την εκκλησία . Μας είπε ακόμη ότι οι ξένοι που κατοικούν στο χωριό μας , είναι σχεδόν όλοι Καθολικοί και ότι μέσα στην εκκλησία διοργανώνουν διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις , όπως κονσέρτα , συναυλίες και άλλα τέτοια . Διαπιστώσαμε ότι από το καμπαναριό έλειπαν ο σταυρός και η καμπάνα . Στο καμπαναριό υπήρχαν μεγάλες ρωγμές , σαν αποτέλεσμα του χρόνου και συστήσαμε στην κυρία Νάντια να επιληφθεί του θέματος , πράγμα που υλοποίησε τον επόμενο χρόνο . Η αγωνία να επισκεφτούμε το σπίτι μας φούντωνε ολοένα και περισσότερο . Κατηφορίσαμε επιτέλους τις κάτω γειτονιές αφήνοντας τα αυτοκίνητα στην πλατεία και σε πέντε λεπτά βρεθήκαμε μέσα στην αυλή του σπιτιού μας στα Χάλαντρα . Κατά « καλή μας τύχη », συναντήσαμε εκεί και τον Γάλλο σφετεριστή που κατοικούσε μέσα . Στάθηκε να μας ακούσει δείχνοντάς μας φωτογραφίες που φαινόταν η κατάσταση του σπιτιού μόλις το έπιασε το 1985, χαλασμένο και ερειπωμένο όπως και τα πλείστα σπίτια του χωριού που τα δώματά τους ήταν από χώμα . Μας τόνισε ότι ξόδεψε πολλά λεφτά για την επιδιόρθωση του σπιτιού . Του τονίσαμε ότι εμείς είμαστε οι νόμιμοι ιδιοκτήτες και περιμένουμε την ώρα που θα λυθεί το πρόβλημα και να επιστρέψουμε πίσω . Το ύφος του φανέρωνε κάποια ανησυχία και μας απάντησε ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να βρεθεί λύση και ότι θα κατοικεί μέσα μέχρι να βρεθεί αυτή . Του ζητήσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο εσωτερικό του σπιτιού και μας είπε « το σπίτι είναι δικό σας και δεν μπορώ να το αρνηθώ ». Όταν του παρατήρησα ότι έχει αλλάξει τις διαστάσεις ενός παραθύρου , δάκρυσε και αυτός μαζί μας . Αναγνώρισα πως το μεγάλο ξύλινο ερμάρι είναι το δικό μας και αυτός το αρνήθηκε λέγοντάς μας πως το αγόρασε από κάποιο Τούρκο . Του ζητήσαμε να ανοίξει την πόρτα του ερμαριού και την άνοιξε . Φάνηκαν στην εσωτερική μεριά του ερμαριού γραμμένα σειρά όλα τα ονόματα των αδελφιών μου , που τα έγραφε ο πατέρας μου όταν γεννιόταν το κάθε παιδί . Και πάλι δακρύσαμε μπροστά στην ωμή πραγματικότητα . Πιο πάνω ήταν το σπίτι της αδελφής μου της Έλλης , το οποίο μόλις είχε τελειώσει τον Ιούλιο του 1974. Η Έλλη ετοιμαζόταν να παντρευτεί τον Αύγουστο του 1974. Ο Γερμανός που κατοικεί μέσα , μας αρνήθηκε να μπούμε και προέτρεψε τον σκύλο του να μας