ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΚΑΡΜΙ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ 94 θα πάει αυτή η κατάσταση , ότι ζουν στην αβεβαιότητα και αυτοί και ότι ακόμα γνωρίζουν πως εξαρτούνται από τον λόγο και τη βούληση της Τουρκίας . Μας είπαν επίσης ότι έχουν και αυτοί περιουσίες στη Λεμεσό . Τους είπαμε ότι θα επισκεφτούμε και το Κάρμι και αφού μας είπαν να ξαναπάμε και να πάρουμε και τους γονείς μας να δουν το σπίτι , φύγαμε με το παράπονο στα χείλη για το Κάρμι . Ανηφορίσαμε για το Κάρμι φορτισμένοι και λυπημένοι , αναπολώντας τα χρόνια τα καλά , τα ειρηνικά , που ζούσαμε στα χωριά μας . Περάσαμε από την εκκλησία της Χρυσοτριμιθιώτισσας ανήμερα της γιορτής της και κάναμε ένα μικρό σταθμό , όπου θυμηθήκαμε τη μεγάλη πανήγυρη που κάναμε εκεί τέτοια μέρα . Ο θόρυβος του « γύρου του θανάτου » ηχούσε ακόμα στα αυτιά μας με το μεγάφωνο να λέει « μη σπρώχνετε στο ταμείο ». Θελήσαμε να μπούμε στην εκκλησία αλλά ήταν κλειδωμένη . Διασχίσαμε το Τριμίθι που φαινόταν να είναι πυκνοκατοικημένο , τόσο από Τούρκους όσο και από Ευρωπαίους , που περίμεναν σαν γεράκια τέτοια ευκαιρία , για να αρπάξουν και αυτοί τη γη και τα σπίτια μας . Ανηφορίσαμε για το Κάρμι σχολιάζοντας μια πιθανή λύση και την επιστροφή μας στους τόπους μας , πράγμα πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο από όσα είδαμε . Περνώντας από τη τοποθεσία Τσαγγάρενες δεξιά στα χωράφια της οικογένειας Χριστόδουλου Παναή ( Ττομπούλα ) και πιο πάνω κοντά στο κοιμητήριο τα χωράφια της οικογένειας Χρίστου Μάστρε Κωστή , είδαμε ολόκληρες συνοικίες , από σπίτια κτισμένα παράνομα στις περιουσίες μας . Καταλάβαμε αμέσως τι σημαίνει μακροχρόνιος αγώνας και με ποιον έχουμε να κάνουμε . Επόμενος μας σταθμός το κοιμητήριο του χωριού . Με λύπη αντικρίσαμε τις βαρβαρότητες και τον βανδαλισμό που υπέστησαν ακόμα και οι θρησκευτικοί μας χώροι . Με αγωνία και σεβασμό μπήκαμε μέσα , για να συναντήσουμε τους τάφους των προγόνων μας και να τους πούμε πως δεν τους ξεχάσαμε . Σπασμένοι και πεταμένοι σταυροί φανέρωναν το μένος και το μίσος του κατακτητή . Βλέποντας όλα αυτά , ένα έρχεται στο νου μας . Τούτη η γη είναι δική μας και δε θα την πουλήσουμε στους αλλόθρησκους . Δεν θα πάψουμε να διεκδικούμε τα δίκαιά μας , όσες θυσίες και όσος χρόνος κι αν χρειαστεί . Μπήκαμε ξανά στα αυτοκίνητα και κατευθυνθήκαμε προς το Κάρμι . Πιο πέρα στα Παλιάλωνα το ίδιο ακριβώς σκηνικό . Νέες συνοικίες δεξιά και αριστερά του δρόμου μας έκαναν και πάλι να μαραζώσουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι ο εχθρός ρίζωσε για καλά στους τόπους μας και πως ο χρόνος εργάζεται εναντίον μας . Μπροστά μας στεκόταν αγέρωχο το δημοτικό μας σχολείο , που ήταν το καμάρι του χωριού και που μας έκανε όλους περήφανους για τις διακρίσεις και τα βραβεία που έπαιρνε ο κήπος του . Μπήκαμε ήδη στα πρώτα σπίτια του χωριού και ήταν όλα κλειστά και αμπαρωμένα . Οι νέοι παράνομοι ένοικοι , ερμητικά κλεισμένοι μέσα δεν ήθελαν να μας αντικρίσουν . Άκρα ησυχία επικρατούσε παντού , ώστε ο τόπος να μοιάζει περισσότερο με ακατοίκητο