ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΚΑΡΜΙ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ 92 ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΣΤΟ ΚΑΡΜΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΩΝ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΩΝ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 2003 ( Του Γιώργου Σιαηλή ) Τον Απρίλιο του 2003, όταν ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς αντιλήφθηκε ότι άρχισε να χάνει το παιχνίδι στο Κυπριακό πρόβλημα και στριμωγμένος όπως ήταν καθώς δεν μπορούσε πια να ελέγξει τις μεγάλες και απανωτές εξεγέρσεις των Τουρκοκυπρίων , οι οποίοι ένιωθαν απομονωμένοι και στριμωγμένοι , αποφάσισε μονομερώς τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων . Με αυτό τον τρόπο εκμεταλλευόμενος τον μεγάλο πόθο και τη διακαή επιθυμία των Ελληνοκυπρίων προσφύγων να ξαναδούμε τους τόπους μας , σκέφτηκε ότι θα επωφελούνταν οικονομικά σε μεγαλύτερο βαθμό οι Τουρκοκύπριοι , διότι πολλοί θα περνούσαν καθημερινά στην πλευρά μας για εργασία και κατά δεύτερο λόγο οι Ελληνοκύπριοι που θα περνούν στα κατεχόμενα όλο και κάποια οικονομικά οφέλη θα άφηναν στην πλευρά τους . Ολόκληρος ο προσφυγικός κόσμος από την πρώτη κιόλας στιγμή έτρεξε στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας στη Λευκωσία , για να διευθετήσει τη μετάβασή του στα κατεχόμενά του χωριά , που τόσο νοσταλγούσε να ξαναδεί μετά από 29 ολόκληρα χρόνια . Το κράτος μας δεν μπορούσε να αντισταθεί στην επιθυμία του λαού και κυρίως του προσφυγικού κόσμου και σιωπηλά επέτρεψε τη μετάβασή μας έστω και με την επίδειξη του διαβατηρίου μας αν και πολλοί το θεωρούσαν και το θεωρούν , ως αναγνώριση του κατοχικού μορφώματος . Ο κόσμος σχημάτιζε ατελείωτες ουρές περιμένοντας πολλές ώρες τη σειρά του , για να μπορέσει να περάσει στην κατεχόμενη πλευρά . Η ταλαιπωρία μας αυτή θεωρείτο μηδαμινή σε σύγκριση με τα 29 χρόνια καρτερίας και αγωνίας . Η οικογένειά μου δεν αποτελούσε εξαίρεση . Έτσι λοιπόν , αποφασίσαμε μετά από πέντε ημέρες και με την ελπίδα ότι θα λιγόστευαν οι ουρές αναμονής , με τη σύζυγό μου και τα αδέλφια μας να μεταβούμε στην άλλη πλευρά για να δούμε τους αγαπημένους τόπους μας , εκεί που ο δικός μας ιδρώτας πότιζε για χιλιάδες χρόνια τα άγια εκείνα χώματα . Από τις έξι το πρωί βρεθήκαμε στην ουρά αναμονής στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας με την αγωνία και την αδρεναλίνη στα ύψη και γύρω στις 9 το πρωί μπορέσαμε να περάσουμε πεζοί στην κατεχόμενη πλευρά . Περπατήσαμε βόρεια γύρω στα 500 μέτρα όπου βρήκαμε και ενοικιάσαμε δύο σαλούν οχήματα για μια μέρα . Μας ζήτησαν 30 λίρες το ένα και τους προσφέραμε 20 λίρες και δέχτηκαν . Στο ένα αυτοκίνητο επιβιβαστήκαμε εγώ με τη σύζυγό μου , την κόρη μας και την κόρη του κουνιάδου μου . Στο τιμόνι ο κουνιάδος μου . Στο άλλο όχημα βρίσκονταν τα αδέλφια μου Κυριάκος και Πάμπος με τις συζύγους τους . Προσανατολιστήκαμε εύκολα και πήραμε τον δρόμο προς την Κερύνεια μέσω Αγύρτας