ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΜΕΡΟΣ Α 49 Άλλη ασχολία ήταν η εξόρυξη και εμπορία του πεντονίτη , ( καρμιόχωμαν ) από γαλαρίες στην περιοχή Μελίσσι νότια του χωριού , το οποίο πωλούσαν τόσο στο Κάρμι όσο και σε άλλα χωριά για τη στεγανοποίηση των χωμάτινων δωμάτων των σπιτιών . Σε σχέση με το ίδιο θέμα , η Αθηνά Ταρσούλη (1955, 1: 271) σημειώνει ότι το « γλινόχωμα » ( καρμιόχωμαν ) που χρησιμοποιούσαν για το κτίσιμο του φρουρίου του Αγίου Ιλαρίωνα και του Βουφαβέντο , μεταφερόταν από το Κάρμι . Παρενθετικά σημειώνεται ότι η Αθηνά Ταρσούλη αναφέρει το Κάρμι στον τόμο 1: 427, 271 και 2: 255. Παλαιότερα , μέχρι και τη δεκαετία του 1960, οι Καρμιώτες ασχολούντο με τη συλλογή και αποξήρανση της χαχομηλιάς , που αξιοποιείτο για την παραγωγή αιθέριου ελαίου και για την παρασκευή αρωμάτων , αλοιφών κτλ . Επίσης , πιο παλιά οι κάτοικοι ασχολούντο με την κατασκευή ασβέστη , χρησιμοποιώντας τον τοπικό ασβεστόλιθο . Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι στην ευρύτερη περιοχή του Καρμιού λειτουργούσαν κατά καιρούς 84 ασβεστοκάμινα . Η καύση γινόταν με ξύλα και κλαδιά , που επίσης αφθονούσαν στην περιοχή , κυρίως από θάμνους που ανανεώνονται , όπως σσ ’ ινιές , τριμιθκιές , περνιές , αντρουκλιές , μαζιά , θρουμπιά και άλλα . Ακόμη , έκοβαν κυπαρίσσια , τους κορμούς των οποίων αξιοποιούσαν ως δοκούς ( βολίτζ ’ α ), τις οποίους πωλούσαν για τη στέγαση σπιτιών . Τέλος , πολλοί Καρμιώτες πήγαιναν το καλοκαίρι σε χωριά βόρεια της Λευκωσίας και εργάζονταν ως θεριστές . Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥΠΟΜΕΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΣΤΕΛΙΟΥ ΧΑΡΟΥΠΟΜΕΛΟ Ένα από τα κυριότερα προϊόντα στο Κάρμι ήταν και τα χαρούπια . Πολλοί Καρμιώτες ασχολούντο με την κατασκευή χαρουπόμελου και παστελιού και τα πωλούσαν σε διάφορες κοινότητες κυρίως της περιοχής του Μόρφου όπου δεν υπήρχαν χαρούπια , ή σε πανηγύρια όπως το πανηγύρι της Ελιάς στου Μόρφου . Μερικοί από αυτούς ήταν : Αλέξης Φλοκκάς , Γιαννής Ζιπιτής , Χαράλαμπος Σπανός , Γιάννης Παϊκούσιης , Γρηγόρης Κουρουντζιής , Γιώργος Σιαηλής , Αποστόλης Πολυδώρου και άλλοι . Κατά το μάζεμα των χαρουπιών τον μήνα Σεπτέμβριο διάλεγαν τα πιο παχιά χαρούπια τα οποία περιείχαν πιο πολλή ζάχαρη και μέλι και τα φύλαγαν καθ΄όλην τη διάρκεια του χρόνου και τα άλεθαν στον μύλο δίπλα από τη βρύση του χωριού . Ο μύλος αποτελείτο από μια τεράστια κτιστή λεκάνη με διάμετρο περίπου τριών μέτρων , όπου μέσα υπήρχε ένα τεράστιο πέτρινο λιθάρι και με τη βοήθεια ενός γαϊδουριού γύριζε και πατούσε τα χαρούπια μέχρι να αλεστούν εντελώς και να γίνουν σαν αλεύρι . Τα αλεσμένα χαρούπια τα τοποθετούσαν σε μεγάλες καλαμιέτινες κοφίνες που ήταν τοποθετημένες σε κτιστό