ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΜΕΡΟΣ Α 47 2. Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Σε ό , τι αφορά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ( γυμνάσιο και λύκειο ) οι Καρμιώτες μαθητές πήγαιναν στην Κερύνεια με τα λεωφορεία και επέστρεφαν το απόγευμα . ΑΣΧΟΛΙΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ Οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν με διάφορα επαγγέλματα στην πόλη της Κερύνειας , κυρίως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο , όπου μετέβαιναν με λεωφορεία κάθε πρωί και επέστρεφαν αργά το απόγευμα . Παράλληλα ασχολούνταν και με άλλες εργασίες όπως ήταν η καλλιέργεια της ελιάς και της χαρουπιάς και σε συνδυασμό με την κτηνοτροφία , συμπλήρωναν τους οικονομικούς πόρους για την επιβίωση της οικογένειας . Άλλοι ασχολούνταν με την κατασκευή του χαρουπόμελου και του παστελιού καθώς και με την εμπορία του λαδιού . Στο Κάρμι λειτουργούσαν μέχρι το 1960 τρεις παλαιού τύπου χειροκίνητοι ελιόμυλοι , γεγονός που μαρτυρεί τη μεγάλη παραγωγή ελιών που υπήρχε στην περιοχή . Προσωπική μαρτυρία του Καρμιώτη Δημήτρη Ιακώβου Κουνναμά , εγγονού ενός από τους ιδιοκτήτες των ελιόμυλων Δημητράκη Σπανού , μας πληροφορεί ότι ο ελιόμυλος του παππού του πρωτοπορούσε έναντι των άλλων ελιόμυλων ως προς τον τρόπο λειτουργίας του ως ακολούθως : Ο Δημητράτζης Σπανός τη δεκαετία του 1920 έφερε στο Κάρμι από την Ιταλία μέσω του μεγαλέμπορα Σεβέρη , μιαν ατμομηχανή . Αυτή αποτελείτο από ένα μεγάλο καζάνι μέσα στο οποίο έκαιγαν συνεχώς ξύλα για να παράγεται ατμός και να δίνει ενέργεια τόσο στην περιστροφή των λιθαριών για τη συνθλιβή των ελιών , όσο και στο σφίξιμο των ζεμπυλιών στην πρέσα , για την εξαγωγή του ελαιόλαδου μαζί με τον τζίζουρα . Με τη χρήση της μηχανής αυτής όλα γίνοντο αυτόματα και με αυτό τον τρόπο εξοικονομείτο ανθρώπινο δυναμικό γύρω στα οκτώ άτομα . Ο κάθε ένας που έφερνε ελιές στο μύλο αυτό για την εξαγωγή του λαδιού του , ήταν υπόχρεος να φέρνει και ένα γομάρι ( ένα δέμα ) ξύλα για την ατμομηχανή . Τη μηχανή αυτή εφοδίαζαν με νερό από την κύρια βρύση του χωριού με σωλήνες . Γύρω στο 1946 η ατμομηχανή αυτή αντικαταστάθηκε με άλλη μηχανή μάρκας Lister που λειτουργούσε με πετρέλαιο και ήτο και πιο αποτελεσματική και δυνατή . Για τη μετακίνηση της παλιάς και τη μεταφορά της καινούργιας στη θέση της βοήθησαν πολλοί συγχωριανοί ( προσωπική μαρτυρία του Καρμιώτη Σάββα Ευδοκίμου ). Η παλιά ατμομηχανή πωλήθηκε για παλιοσίδερα και πάλι στον κύριο Σεβέρη που ήτο και ο μόνος προμηθευτής τέτοιων μηχανημάτων και εργαλείων για ελιόμυλους . Η πετρελαιοκίνητη αυτή μηχανή λειτουργούσε με αντάλλαγμα να παίρνει ο κύριος Σεβέρης τα ζίβανα του μύλου και ακόμα να αγοράζει και όλο το λάδι από τον μύλο που έπαιρνε από τους χωριανούς που χρησιμοποιούσαν τον μύλο . Ο μύλος αυτός λειτουργούσε μέχρι και το 1973 όπου η χρονιά αυτή θεωρείτο και ως ελαιοπαραγωγική .