ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΚΑΡΜΙ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ 190 Η ώρα πέρασε και με βαριά καρδιά πήραμε τον ανήφορο που οδηγούσε στο χωριό του πατέρα μου , το Κάρμι . Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο ζήλος των γονιών μου να μας εξηγούν όσα βλέπαμε μπροστά μας , ξέροντάς τα τόσο καλά , λες και δεν πέρασε μια μέρα . Με λύπη διαπιστώσαμε πως οι Τουρκοκύπριοι δεν διατήρησαν καθαρές τις περιοχές μας και ότι δεν τις ανέπτυξαν καθόλου . Λίγο πριν μπούμε στο Κάρμι σταματήσαμε στο κοιμητήριο του χωριού , για να δούμε τους τάφους των παππούδων του πατέρα μου . Η οργή μου αυξήθηκε , όταν είδαμε σταυρούς κολλημένους με πηλό , ( προφανώς τους κόλλησαν οι Τούρκοι εν όψει του ανοίγματος των οδοφραγμάτων και εις ένδειξη καλής θελήσεως ) και τοποθετημένους σε τάφους που δεν τους ανήκε ο τάφος . Ονόματα και σταυροί δεν αντιστοιχούσαν στη θέση τους . Πόση ασέβεια μπορεί να επιδείξει κάποιος ... Η ασέβεια όμως των Τούρκων δεν αποτέλεσε δυσκολία στον πατέρα μου να εντοπίσει τους τάφους των παππούδων του και να μας τους δείξει . Με συναισθήματα οδύνης και πικρίας φύγαμε από το κοιμητήριο και παρκάραμε στο προαύλιο της εκκλησίας του χωριού . Μπήκαμε στην εκκλησία με δέος . Τη χρησιμοποιούν ως χώρο εκδηλώσεων . Εικόνες αξίας δεν υπήρχαν , τις είχαν πάρει στην εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην Κερύνεια . Στη συνέχεια ανηφορίσαμε στα στενά μονοπάτια του χωριού . Ανθώνες με λαλέδες ( ανεμώνες ) όλων των χρωμάτων , σκυλάκια και κυκλάμινα βρίσκονταν στους κήπους , οι μυρωδιές των οποίων ευωδίαζαν παντού και μάγευαν το τοπίο . Προς στιγμή δοκίμασα να κόψω ένα λουλούδι και μετά συνειδητοποίησα ότι μας παρακολουθούσαν από τα παράθυρα οι τωρινοί ένοικοι . Φτάσαμε στο κατώφλι του σπιτιού του πατέρα μου ... Μόλις ανοίξαμε την καγκελόπορτα συνειδητοποίησα την τραγικότητα της κατάστασής μας . Ήρθαμε στο σπίτι μας και φοβηθήκαμε να μπούμε μέσα , γιατί δεν ξέραμε αν θα μας το επέτρεπαν οι νέοι ένοικοι . Ζητούσαμε εμείς να μπούμε στο σπίτι μας και αυτό ήταν ερμητικά κλειστό , γιατί οι Γάλλοι Ευρωπαίοι εταίροι μας το χρησιμοποιούσαν ΜΟΝΟ για να παραθερίζουν το καλοκαίρι . Κάτσαμε στη στέγη του σπιτιού και φάγαμε το κολατσιό μας γρήγορα - γρήγορα φοβισμένοι μπας και δημιουργήσουμε πρόβλημα και έρθουν οι τουρκικές αρχές και μας συλλάβουν από το σπίτι μας . Τι τραγικό ! Δεν με πτόησε όμως ο φόβος . Στάθηκα στη στέγη και ονειρεύτηκα για λίγο πως ζούσα εκεί και πως κάθε πρωί αγνάντευα την υπέροχη και αψεγάδιαστη θέα που μου πρόσφερε το σπίτι μου . Λίγα λεπτά ονείρου για να ζήσω εκεί ... τοπίο θεϊκό , γη , βουνό , ουρανός και θάλασσα ... Τι άλλο αποζητά η ψυχή του ανθρώπου ; Ξαφνικά με ξύπνησε η φωνή του πατέρα μου , που μας ζήτησε να πάμε πιο πάνω , για να δούμε το σπίτι της θείας μου . Όταν έγινε η εισβολή το σπίτι είχε μόλις παραδοθεί στη θεία μου , για να ζήσει εκεί με τον άνδρα της κτισμένο από τα χέρια του πατέρα μου . Δεν το χάρηκε όμως . Η εισβολή της το πήρε όπως τα όνειρα και την ψυχή της . Ο Γερμανός ένοικος του δεν μας άφησε να μπούμε μέσα λέγοντάς μας πως το σπίτι του ανήκει και μας έδειξε το κοτσιάνι . Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψω την απέχθεια που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου .