ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΚΑΡΜΙ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ 188 αλλά δεν ξέραμε αν ήταν Ελληνοκύπριοι οι νεκροί ή Τούρκοι . Διασχίσαμε την Κερύνεια και πήραμε τον δρόμο προς Λευκωσία μέσω Αγύρτας . Για κάποιο λόγο τα αυτοκίνητα σταμάτησαν στην περιοχή « Τζίγκλος » μεταξύ Κερύνειας και Αγύρτας , πράγμα που μας έκανε να φοβηθούμε περισσότερο για το τι έμελλε να μας κάνουν . Το ότι σωθήκαμε τόσοι άνθρωποι , πιστεύω ότι το οφείλουμε στον σύζυγό μου Κωστάκη Σταυρίδη , ο οποίος μόλις φτάσαμε στην περιοχή « Τζίγκλος » νότια της πόλης της Κερύνειας μας προέτρεψε να φωνάζουμε δυνατά , για να μας ακούσουν οι άνδρες των Ηνωμένων Εθνών που είχαν εκεί το στρατόπεδό τους . Έτσι και έγινε και προτού φτάσουμε στο τουρκοκυπριακό χωριό Αγύρτα , μας πρόφθασαν οι Οηέδες και μετά από ώρες συζήτησης που είχαν με τους Τούρκους , αποφάσισαν και μας επέστρεψαν πίσω στο χωριό μας . Οι προθέσεις των Τούρκων στρατιωτικών δεν φαίνονταν να είναι και τόσο καλές απέναντί μας . Αφού γυρίσαμε στο χωριό είδαμε τα σπίτια μας λεηλατημένα , και τα εναπομείναντα πράγματά μας πεταμένα στις αυλές . Αυτό όμως δεν μας πόνεσε εκείνη τη στιγμή και το μόνο που σκεφτόμασταν όλοι ήταν ότι ήμασταν ακόμα ζωντανοί στα χέρια των εισβολέων αιμοβόρων κατακτητών . Τις επόμενες λίγες ημέρες ο φόβος και ο τρόμος μεγάλωνε και η αγωνία κυρίευε όλους μας για το αβέβαιο της κατάστασης . Μάζεψαν τους άνδρες από δεκαέξι χρόνων μέχρι εβδομήντα χρόνων και τους πήγαν αιχμαλώτους στην Τουρκία . Την επόμενη μέρα μάζεψαν τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους άνδρες , μας έβαλαν σε λεωφορεία και ξεκινήσαμε προς άγνωστη και πάλιν κατεύθυνση . Μετά από λίγες ώρες μας έφεραν στις ελεύθερες περιοχές της Κυπριακής Δημοκρατίας σε σημείο κοντά στο « Αντωνάκης Μπαρ » στη Λευκωσία και μας άφησαν ελεύθερους . Αναπολώντας τις τραγικές εκείνες στιγμές , δεν θα ξεχάσω φεύγοντας από το χωριό μου την τελευταία μου ματιά , που είδα την τουρκική σημαία να κυματίζει στο δικό μας καμπαναριό , αντί της ελληνικής σημαίας που τόσα χρόνια μάς συντρόφευε . Εκεί που η ζωή όλων μας είχε μπει έναν πολύ καλό δρόμο , τώρα αρχίσαμε από την αρχή αυτή τη φορά σε δύσκολους και ανηφορικούς δρόμους γεμάτους αίμα , δάκρυα και πόνο , παράγωγα του άδικου ξεριζωμού μας . Εμείς όμως ζούμε πάντα με την ελπίδα και με πίστη στον Θεό προσμένουμε την άγια εκείνη ώρα της επιστροφής στα χωριά και στους τόπους μας . Δεν ξεχνούμε και δεν χαρίζουμε τους τόπους μας σε κανέναν . ΤΟ ΚΑΡΜΙ ΖΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΡΤΕΡΕΙ .