ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΜΕΡΟΣ µ 187 Ο ΜΑΥΡΟΣ ΙΟΥΛΗΣ ΤΟΥ 1974. ΜΑΥΡΟ ΣΗΜΑΔΙ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ( Της Έλλης Κώστα Σταυρίδη ) Περίμενα ανυπόμονα αυτή την ημέρα διότι η κόρη μου Μαρία έκλεινε κιόλας τεσσάρων μηνών . Το πρωί όμως αντί χαράς και ευτυχίας ξεκίνησε η πιο θλιβερή γεμάτη πόνο , αγωνία , φόβο και κλάμα , περίοδος της ζωής μας . Ξυπνήσαμε με τους εκκωφαντικούς κρότους από τις εκρήξεις των βομβών που έριχναν τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα που από τα χαράματα βομβάρδιζαν ανηλεώς ό , τι ύποπτο γι αυτούς εύρισκαν . Όλος ο κόσμος προσπαθούσε να καταλάβει τι γινόταν , μαζί και εγώ και όλη η οικογένειά μου . Μόλις συνειδητοποιήσαμε τι γίνεται και τους κινδύνους που διατρέχαμε , μας κυρίευσε η αγωνία και ο πανικός ταυτόχρονα , για το τι θα απογίνουμε και πού να πάμε να γλιτώσουμε από τους βομβαρδισμούς . Τρέξαμε όλοι οι χωριανοί στα βουνά να κρυφτούμε , διότι βλέπαμε να μας κτυπούν τόσο από τα πολεμικά πλοία που είχαν πλησιάσει στις ακτές του Πέντε Μίλι και αποβίβαζαν στρατούς και άρματα μάχης , όσο και από τον Άγιο Ιλαρίωνα . Βρήκαμε ένα σημείο στο βουνό που μας πρόσφερε κάλυψη και μείναμε εκεί μέχρι που βράδιασε . Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε πίσω στα σπίτια μας μέχρι το επόμενο πρωί . Πρέπει να αναφέρω ότι περιμετρικά του χωριού μας μαίνονταν πολλές ανεξέλεγκτες πυρκαγιές που προκαλούντο από τους βομβαρδισμούς και έκαιγαν ό , τι εύρισκαν μπροστά τους . Έτσι λοιπόν είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τον κίνδυνο να καούμε ζωντανοί από τις φωτιές . Κατά τη διάρκεια της νύχτας οι μάχες συνεχίζονταν αδιάκοπα από όλες τις κατευθύνσεις σκορπώντας τον πανικό σε όλους μας . Μόλις ξημέρωσε πήγαμε και πάλι στο ίδιο σημείο στο βουνό , όπου νιώθαμε κάποια ασφάλεια . Τα τρόφιμα όλο και λιγόστευαν για όλο τον κόσμο , προσθέτοντάς μας και αυτό το πρόβλημα της διαβίωσής μας . Η ίδια αβέβαιη κατάσταση συνεχιζόταν μέχρι και την Τετάρτη 24 Ιουλίου το απόγευμα όταν τελικά καταλήφθηκε το χωριό μας από τους Τούρκους και εμείς στα χέρια των βαρβάρων , αιχμάλωτοι και ανυπεράσπιστοι . Μόλις μπήκαν οι Τούρκοι στρατιώτες στο χωριό , μας μάζεψαν στην πλατεία του χωριού όλους , για μερικές ώρες μέχρι το σούρουπο και μας φοβέριζαν συνεχώς προτάσσοντας τα όπλα τους εναντίον μας και μας ύβριζαν . Μόλις βράδιασε αποφάσισαν να μας μετακινήσουν προς άγνωστη κατεύθυνση , βάζοντας τα γυναικόπαιδα στα λεωφορεία και τους άνδρες σε φορτηγά . Με σβηστά τα φώτα όλων των αυτοκινήτων και με το λιγοστό φως της ημέρας πριν νυχτώσει για καλά , διακρίναμε περνώντας από τον Άγιο Γεώργιο και την Κερύνεια , τις καταστροφές από τους βομβαρδισμούς . Τα σπίτια ορθάνοικτα από τις επιδρομές , Τούρκοι στρατιώτες και στρατιωτικά αυτοκίνητα μόνο στους δρόμους . Απέναντι από την πολυκλινική του Καμίτση στην Κερύνεια βλέπαμε τους Τούρκους με κουβέρτες να μαζεύουν πτώματα ,