ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΜΕΡΟΣ µ 185 μικρή πλατεία κοντά στο σπίτι στου Οδυσσέα Γεωργιάδη ( Ζορπά ) και μας φοβέριζαν ότι θα μας σκοτώσουν , μέχρι που νύχτωσε και αφού μας έδεσαν τα χέρια και τα μάτια , μας έβαλαν όλους σε λεωφορεία , μας οδήγησαν με σβηστά τα φώτα μέχρι την τοποθεσία « Τζιήγκλος » στον κύριο δρόμο Κερύνειας - Λευκωσίας νότια της Κερύνειας . Γύρω στα μεσάνυχτα άλλαξαν φαίνεται ιδέα και μας επέστρεψαν και πάλι στο Κάρμι . Το επόμενο πρωί μας συγκέντρωσαν στην αυλή της εκκλησίας και αφού ξεχώρισαν τους άντρες από 16 μέχρι 70 χρόνων μάς έβαλαν ξανά στα λεωφορεία και μας πήραν στις μάντρες του τουρκοκυπριακού χωριού Αγύρτα , όπου συναντήσαμε και πολλούς άλλους αιχμαλώτους από άλλα χωριά που είχαν καταλάβει . Μαζί τους και ο Κερυνιώτης Λόντος και ο λοχαγός Φωτιάδης . Μετά από έξι ώρες στον καυτό ήλιο μας ξαναφόρτωσαν σε φορτηγά και μας πήραν με δεμένα μάτια και χέρια στο Πέντε Μίλι όπου μας έβαλαν συρτούς σαν σακιά στις αποβατικές βάρκες και μας μετέφεραν ένα χιλιόμετρο μέσα στη θάλασσα , όπου περίμεναν τα πολεμικά πλοία και μας πήραν . Μέσα στα πλοία καθοδόν προς την Τουρκία , οι τούρκοι στρατιώτες μας κτυπούσαν με τα κοντάκια των όπλων τους . Θυμούμαι συγκεκριμένα ότι είχα μπροστά μου τον εύσωμο συγχωριανό μου Γιαννή Φυλαχτή ( Σφυριοκόπος ) τον οποίο τον έσπρωξαν και έκατσε στην καυτή λαμαρίνα του πλοίου και έλιωσε ο πισινός του . Τότε ακριβώς μου ψιθύρισε κατά λέξη , « ρε Αντρίκκο μεν κάτσεις ». Μετά από 48 ώρες περιπλάνησής μας στη θάλασσα φτάσαμε στα Άδανα της Τουρκίας όπου μας μετέφεραν με στρατιωτικά φορτηγά στις φυλακές των Αδάνων . Είμασταν οι πρώτοι Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι , γύρω στα 600 άτομα και μας υποδέχτηκαν με κλωτσιές , μπουνιές και βρισιές . Μας έδωσαν κάτι νεροχόγλαστο να φάμε και δεν ξέραμε τι ήταν αλλά προσπαθήσαμε και το φάγαμε μην πεθάνουμε από πείνα . Αυτό συνεχιζόταν κάθε μέρα μετά από διάφορες δουλειές που μας έβαλλαν και κάναμε , όπως σκούπισμα των θαλάμων και της αυλής . Από τη δεύτερη κιόλας μέρα άρχισαν οι ανακρίσεις τον καθένα ξεχωριστά και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι είχαν όλα τα στοιχεία μας γραμμένα εκ των προτέρων . Τα πρωινά συνοδεύονταν με κλωτσιές και υποκοπανιές μετά την καθιερωμένη συγκέντρωση και έλεγχο που μας έκαναν . Από τα κτυπήματα μου είχαν σπάσει οκτώ δόντια και από τους πολλούς ανυπόφορους πόνους και με παρακίνηση άλλων αιχμαλώτων αποφάσισα και ζήτησα και με πήραν σε οδοντίατρο . Ήταν μια Αγγλίδα οδοντίατρος σύζυγος Τούρκου αξιωματικού και μου συμπεριφέρθηκε πολύ καλά και με περιέθαλψε . Την τελευταία μέρα παραμονής μας στις φυλακές των Αδάνων μας επισκέφθηκε κλιμάκιο του Ερυθρού Σταυρού και αφού μας κατέγραψε όλους , μας ζήτησε και στείλαμε μέσω του και μηνύματα προς τους οικείους μας . Αυτό συνεχίστηκε μέχρι και την τελική απόλυσή μας από τις φυλακές της Τουρκίας . Μετά από 15 περίπου μέρες μάς μετακίνησαν σε άλλες φυλακές 600 χιλιόμετρα μακριά στην πόλη Αμάσια .