ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΚΑΡΜΙ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ 182 Από στιγμή σε στιγμή περιμέναμε ότι θα μας εκτελούσαν όλους . Από τις τέσσερεις η ώρα το απόγευμα που έγινε αυτό ήρθε το σούρουπο και μας βρήκε εκεί περιμένοντας να μας σκοτώσουν . Κάποια στιγμή σηκώθηκε ο συγχωριανός μας Κώτσιος Ηλία και τους μίλησε τούρκικα και αμέσως σηκώθηκαν και μας είπαν να πάμε στην πλατεία του χωριού . Μόλις έπεσε το σκοτάδι μας έβαλαν στα λεωφορεία και ξεκινήσαμε προς άγνωστη κατεύθυνση . Έξω από την Κερύνεια , κοντά στον σταθμό βενζίνης του Δημήτρη Κωνσταντίνου , τα λεωφορεία σταμάτησαν όπου πολλοί εξαγριωμένοι Τούρκοι προσπαθούσαν να μας τραβήξουν έξω από τα παράθυρα και να μας λιντσάρουν . Η ατμόσφαιρα εκεί μύριζε άσχημα διότι είδαμε στον δρόμο πολλά πτώματα . Σε λίγο τα λεωφορεία ξεκίνησαν με κατεύθυνση τον Άγιο Ιλαρίωνα . Μας πήγαν μέχρι την Αγύρτα και γύρω στα μεσάνυχτα μας γύρισαν πίσω στο χωριό πάντα με σβησμένα τα φώτα . Πήγαμε στα σπίτια μας για να κοιμηθούμε και νωρίς το πρωί προσπαθήσαμε να δούμε τι τρόφιμα είχαμε στο σπίτι για να μαγειρέψουμε . Πρέπει να αναφέρω ότι τις πρώτες νύχτες της αιχμαλωσίας μας οι Τούρκοι στρατιώτες κατασκήνωναν περιμετρικά του χωριού διότι φοβούνταν αντεπίθεση των δικών μας στρατιωτών που ήταν στο βουνό . Εγώ έκανα ένα κέικ και η αδελφή μου έκανε μαχαλλεπί . Όπως πηγαίναμε πιο πάνω στο σπίτι μου για να φάμε , είδαμε στρατιώτες να κατεβαίνουν από πάνω ( τοποθεσία Χωραφούθκια ) προς εμάς και να μας σφυρίζουν . Προς στιγμής νομίσαμε ότι ήταν ο αδελφός μου ο Γιώργος με τον αρραβωνιαστικό μου Αντρέα και χαρήκαμε που θα έτρωγαν μαζί μας . Σαν πλησίασαν περισσότερο καταλάβαμε ότι ήταν Τούρκοι και μας πλησίασαν ζητώντας νερό να πιούν . Ο πατέρας μου κατά λάθος τους έδωσε την μπουκάλα από ροδόσταγμα και εκείνοι άρχισαν να φτύνουν και να θυμώνουν διότι δεν ήξεραν τι ήταν . Έμειναν εκεί και έφαγαν και το γλύκισμα . Μας μάζεψαν όλους και μας έπαιρναν νότια προς τα Χωραφούδκια . Επειδή η γιαγιά μου ήταν ηλικιωμένη και δυσκολευόταν να περπατά , ένας Τούρκος την έπιασε από το μπράτσο και εγώ από το άλλο και προχωρήσαμε . Με τα νοήματα μας έδωσε να καταλάβουμε ότι είχε και εκείνος μικρά παιδιά και μας έδειξε και τη φωτογραφία τους . Μας πήραν προς το σπίτι του Γιαννακού όπου υπήρχαν και άλλοι χωριανοί που ήταν τα σπίτια τους κοντά . Εκεί έδεσαν τα χέρια όλων των ανδρών και μας οδηγούσαν δυτικά , προς το χωριό Φτέρυχα . Άλλοι Τούρκοι στρατιώτες λεηλατούσαν τα σπίτια μας και τους βλέπαμε να βγαίνουν από αυτά κρατώντας ακόμα και φίζες γεμάτες γλυκά . Οι μικρότεροι μου αδελφοί Πάμπος και Κυριάκος από την πρώτη στιγμή που είδαν τους Τούρκους να κατευθύνονται προς εμάς , τους αναγνώρισαν και έφυγαν προς το κέντρο του χωριού και ενημέρωσαν τους άλλους χωριανούς ότι οι Τούρκοι μας μάζεψαν και μας οδηγούσαν προς Φτέρυχα . Κάποιοι δικοί μας ειδοποίησαν τα Ηνωμένα Έθνη και ήρθαν και μας ελευθέρωσαν . Μετά από το περιστατικό αυτό φοβηθήκαμε περισσότερο