ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΜΕΡΟΣ µ 181 εκεχειρία και κινήθηκαν να καταλάβουν και τα χωριά μας , Κάρμι και Τριμίθι . Μπήκαν στο γειτονικό Τριμίθι το μεσημέρι της Τρίτης και από πληροφορίες που κατέφταναν , μάθαμε ότι οι Τούρκοι προχωρούν και προς το χωριό μας . Τη νύχτα της Τρίτης είδαμε να στρατοπεδεύουν περιμετρικά του χωριού Τούρκοι στρατιώτες . Τότε ήταν που η μάνα μου έστειλε τη γιαγιά μου μαζί με τους μικρούς μου αδελφούς Πάμπο και Κυριάκο να πάνε στο σπίτι του Εγγλέζου Peter που ενώ ήταν μόνιμος κάτοικος του χωριού έφυγε από το χωριό από την πρώτη ημέρα του πραξικοπήματος . Πολλοί Καρμιώτες έκαναν την ίδια σκέψη και κατέφυγαν σε αυτό το σπίτι για να γλιτώσουν . Η μάνα μου κι εγώ παρακολουθούσαμε από τη βεράντα τις τρεις στρατιές Τούρκων που κατευθύνονταν στο Κάρμι . Πολλοί έρχονταν από το Τριμίθι μέσω του μονοπατιού προς τα Παλιάλωνα , άλλοι έρχονταν από τον κύριο δρόμο και όταν έφτασαν στο νεκροταφείο του χωριού εκεί χωριστήκανε σε τρεις μεγάλες ομάδες . Η μια ομάδα συνέχισε από τον κύριο δρόμο , η δεύτερη ομάδα από τον παλιό δρόμο που οδηγεί στο χωριό και η τρίτη ομάδα από τον χωματόδρομο που περνά από τα Καλεβούνια όπου τους έφερε στο σπίτι μας . Καθώς πλησίαζαν προς το σπίτι μας ακούσαμε να σπάζουν τον ανεμοθώρακα του αυτοκινήτου μας που ήταν σταθμευμένο λίγο πιο κάτω . Τότε η μάνα μου μου είπε να φύγουμε διότι μας πλησίασαν στα 100 μέτρα , και να πάμε και εμείς στο σπίτι του Peter. Εγώ αμέσως της απάντησα « πού να πάμε μάνα , αφού όπου και να πάμε θα μας βρουν ». Προς στιγμής η μάνα μου δεν είπε τίποτε . Όταν όμως άρχισαν να ανεβαίνουν τη δική μας σκάλα και τους ακούσαμε να μιλούν την ακαταλαβίστικη τους γλώσσα , η μάνα μου φοβήθηκε και είπε πάμε να φύγουμε και δεν μπορώ . Έτσι ενώ έμπαιναν οι Τούρκοι από τις μπροστινές πόρτες με τα όπλα προτεταμένα , εμείς φύγαμε από την πίσω πόρτα της κουζίνας , χωρίς να μας αντιληφθούν και πήγαμε στο σπίτι του Άγγλου Peter. Περνώντας από τη σπηλιά του Κούκου φαίνεται ότι γίναμε αντιληπτοί από άλλους Τούρκους οι οποίοι μας πυροβολούσαν και πολλές σφαίρες κτυπούσαν πάνω στον βράχο πολύ κοντά μας . Όταν φτάσαμε στο σπίτι του Άγγλου και μπήκαμε μέσα , ενωθήκαμε με την υπόλοιπη οικογένειά μας και με κάποιους άλλους συγχωριανούς . Ταυτόχρονα όμως κατέφθασε και η άλλη ομάδα των Τούρκων που έπιασε τον δεύτερο δρόμο και χτυπούσαν την πόρτα με τα όπλα τους και με τις αρβύλες τους . Εκείνη τη στιγμή όλοι φοβηθήκαμε και δεν τολμούσε κανείς να ανοίξει την πόρτα . Τότε πήρα εγώ την πρωτοβουλία και άνοιξα , γιατί σκέφτηκα ότι αν δεν ανοίγαμε θα εξοργίζονταν περισσότερο και ίσως να μας σκότωναν . Με τα νοήματα και με την απειλή των όπλων μας έβγαλαν όλους έξω όπου είδαμε πολλούς Τούρκους όλοι τους κίτρινοι σαν λεμόνι κουρεμένοι γουλί και με τα όπλα τους στραμμένα πάνω μας . Αφού βγήκαμε όλοι έξω μας οδήγησαν προς το βρυσί κοντά στο σπίτι του Οδυσσέα Γεωργιάδη ( Ζορπά ) όπου μας διέταξαν να καθίσουμε κάτω , μας περικύκλωναν και άρχισαν να παίρνουν θέσεις μάχης στήνοντας τα πολυβόλα τους κατά πάνω μας .