ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΜΕΡΟΣ µ 179 ΜΝΗΜΕΣ : ΟΙ ΠΙΟ ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΣ . ( Της Έλλης Α . Σιαηλή Κυπριανού ) Το βράδυ της Παρασκευής στις 19 Ιουλίου 1974 καθίσαμε όλοι , όπως συνηθίζαμε , να φάμε το δείπνο στην αυλή του σπιτιού μας . Παρά τη θαλπωρή της οικογενειακής συγκέντρωσης και τη γαλήνη που απέπνεε από το όμορφο στην πραγματικότητα απαράμιλλο τοπίο , επικρατούσε μια ανήσυχη ηρεμία . Σε κάποια στιγμή ο πατέρας μου αποφάσισε να μας πει το μυστικό που τόσο τον βασάνιζε . Κάποιος Τουρκοκύπριος που εργαζόταν μαζί του στην Κερύνεια του είπε κατά λέξη . « Φίλε μου Αντρέα οι Τούρκοι ψιθυρίζουν ότι αύριο θα γίνει στρατιωτική επέμβαση από την Τουρκία ». Του εκμυστηρεύτηκε ακόμα ότι οι Τούρκοι θα πάρουν την Κερύνεια μας και εμάς θα μας στείλουν στην Πάφο . « Σιώπα πατέρα » του απάντησα , « είναι δύσκολο να γίνει αυτό το πράγμα ». « Άκου να μας στείλουν στη Πάφο ». To πρωί όμως του Σαββάτου ξυπνήσαμε από τα χαράματα . Στην πραγματικότητα πεταχτήκαμε πάνω έντρομοι από τις εκκωφαντικές εκρήξεις των βομβών που έριχναν τα τούρκικα αεροπλάνα . Έτρεξα αμέσως στο παράθυρο που έβλεπε προς τη θάλασσα και είδα πολλά πολεμικά πλοία στη θάλασσα με μικρότερες βάρκες οι οποίες μετέφεραν τους στρατιώτες έξω στη στεριά . Άνοιξα αμέσως το ραδιόφωνο το οποίο εκείνη τη στιγμή μετέδιδε πρωινή γυμναστική όπως συνήθιζε να κάνει τις προηγούμενες μέρες . Πέρασαν λίγα λεπτά και ήρθε το μήνυμα ότι οι Τούρκοι έκαναν απόβαση στο Πέντε Μίλι . Το ΡΙΚ καλούσε όλους τους έφεδρους στρατιώτες να πάνε να καταταγούν στις μονάδες τους . Αμέσως ντύθηκα έβαλα τα σνίκερς μου και έτρεξα προς το σπίτι μου που ήταν 50 μέτρα από το πατρικό μας σπίτι . Εκεί η θέα προς τη θάλασσα ήταν καλύτερη και σαστισμένοι δεν ξέραμε τι θα απογίνουμε . Εκεί όλη η οικογένεια αποχαιρετίσαμε τον αδελφό μου Γιώργο και τον αρραβωνιαστικό μου Αντρέα που έφυγαν γιατί κηρύχτηκε επιστράτευση . Εν τω μεταξύ κατέφθασαν κοντά μας και οι γείτονές μας ο Σωτήρης του Ττομπούλα με την Αναστού και τα τέσσερα παιδιά τους και η οικογένεια του Κωστή του Πράτσου με τα εφτά του παιδιά . Τότε ήταν που άρχισαν να μας βάλλουν από τα πλοία και προκαλούνταν και πυρκαγιές περιμετρικά του χωριού , τόσο από τα βλήματα των πυροβόλων των πλοίων , όσο και από τις βόμβες που έριχναν τα αεροπλάνα καθώς και από τα βλήματα των όλμων που μας έβαλλαν από τον Άγιο Ιλαρίωνα . Σκεφτήκαμε να αλλάξουμε θέση και πήγαμε νότια προς το βουνό , στην τοποθεσία Λαξιά και κρυφτήκαμε στις σπηλιές του βουνού . Το βράδυ επιστρέψαμε στα σπίτια μας και κοιμηθήκαμε όλοι στο πάτωμα του νεόκτιστου σπιτιού μου που δεν είχε ακόμη έπιπλα μέσα . Ήταν μια πολύ δύσκολη νύχτα κατά την οποία τα μικρά παιδιά της παρέας μας έκλαιγαν γιατί έπρεπε να κοιμηθούν στα σκοτεινά για να μη δίνουμε στόχο . Την επόμενη μέρα ( Κυριακή 21 η Ιουλίου ) δεν πήγαμε στο βουνό