ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΚΑΡΜΙ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ 174 Κάρμι νομιζόμενος ότι εκεί θα εύρισκε την οικογένειά του . Του είπαν πως δεν υπάρχει κανένας στο Κάρμι και τον πήραν στον Άγιο Γεώργιο όπου σε ένα σπίτι συνάντησε και τον Καριολή με τη σύζυγό του και τον Παναή Παπανικολάου επίσης με τη σύζυγό του . Έμεινε μαζί τους ακόμα έναν χρόνο υπό τη φροντίδα του Ερυθρού Σταυρού και μετά τον μετέφεραν στις ελεύθερες περιοχές τον Οκτώβριο του 1975 και ξανάσμιξε με την οικογένειά του . Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1974 ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΡΜΙΩΤΕΣ ( Του Νίκου Κουνναμά ) Είναι μετά από πολλή σκέψη και παρότρυνση από φίλους και συγγενείς που αποφάσισα να γράψω λίγα λόγια για την περίοδο της εισβολής και τις ταλαιπωρίες που υπέστηκα μέχρι και την απόλυσή μου τον Οκτώβριο του 1974. Αφού κατάφεραν οι διάφοροι να μας μοιράσουν που είχε σαν αποτέλεσμα το προδοτικό πραξικόπημα , όπου δώσαμε την ευκαιρία στην Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο δήθεν να σώσει τους τουρκοκύπριους , βιώσαμε τα πιο τραγικά συμβάντα που θα μείνουν ανεξίτηλα στη ζωή μας . Αν όλα τα παραθαλάσσια οχυρά ( στην κατασκευή των οποίων εργάστηκε και ο πατέρας μου ) ήσαν επανδρωμένα , οι Τούρκοι δεν θα περνούσαν έτσι εύκολα και θα είχαν οπωσδήποτε περισσότερες απώλειες . Το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 γύρω στις 4:50 το πρωί προτού καλά - καλά ξημερώσει ξυπνήσαμε από τον θόρυβο των βομβαρδιστικών αεροπλάνων της Τουρκίας που εισέβαλε στην ανοχύρωτη και προδομένη Κύπρο . Βλέπαμε να πετούν σε χαμηλό ύψος κατά ζεύγη ή και περισσότερα , να βομβαρδίζουν την Κερύνεια και τα στρατόπεδά της από την Αχεροποίητο μέχρι τον Βόσπορο και να φεύγουν και μετά να έρχονται άλλα . Εν τω μεταξύ άρχισαν να φαίνονται και να πλησιάζουν τα τουρκικά πολεμικά αποβατικά πλοία , στην αρχή 2-3 και μετά γέμισε η θάλασσα . Αφού φόρεσα τα στρατιωτικά μου ρούχα πήρα το απολυτήριο του στρατού και ετοιμάστηκα να φύγω . Το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου δεν είχε ακόμα αρχίσει τη λειτουργία του . Η ώρα 06:00 ξεκίνησε να μεταδίδει τα συνηθισμένα του , ωσάν να μη συνέβαινε τίποτε . Πολύ αργότερα άρχισε να καλεί σε γενική επιστράτευση . Αμέσως ξεκίνησα μαζί με τον γείτονα μου τον Νάκη του Κώτσιου προς το στρατόπεδο της Γλυκιώτισσας . Στον δρόμο συναντήσαμε τον συγχωριανό μας Σωτήρη Μαύρο μαζί με τον σύγαμπρό του τον Στέλιο . Όταν φτάσαμε στο Τριμίθι βρήκαμε και άλλους που μας παρότρυναν να επιστρέψουμε πίσω στο χωριό γιατί όπως έλεγαν δεν υπήρχαν όπλα . Εμείς όμως αποφασίσαμε να συνεχίσουμε . Σε λίγο μας έφτασε με το αυτοκίνητό του ο Λεύκος και μας πήρε μέχρι τον Άγιο Γεώργιο . Εκεί μας εντόπισαν τα αεροπλάνα και μας κτύπησαν . Αφού κρυφτήκαμε κάτω από τα δέντρα προχωρούσαμε με επιφυλάξεις και φτάσαμε τελικά στο στρατόπεδο της Γλυκιώτισσας .