ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΚΑΡΜΙ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ 162 πόρτας ξύλινο παράθυρο ήταν τρυπημένο και του έλειπε ένα κομμάτι . Επίσης , το ψυγείο χαμηλά , λίγο πιο κάτω από τη μέση της πόρτας του , είχε ένα βούλωμα σαν μικρό πιάτο , με μια τρύπα αρκετά μεγάλη . Πριν από ένα λεπτό καθόμουν στο πάτωμα μπροστά από το ψυγείο . Σίγουρα αν έμενα εκεί , θα ερχόταν το τέλος μου . Ασυναίσθητα άρχισα να ψιθυρίζω : « Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι Μήτερ του Θεού , φύλαξόν με υπό την σκέπην σου ». Μετά από αρκετή ώρα ο συνάδελφος επανήλθε κοντά μας . Προφανώς θα προσπάθησε να διαφύγει αλλά έκανε δεύτερες σκέψεις . Πιο πάνω από το σπίτι στη νότια πλευρά του και σε μικρή απόσταση , υπήρχαν άγνωστα πρόσωπα που κάθονταν οκλαδόν με τα νώτα τους προς το μέρος μας . Ήταν περίπου 15 άτομα . Τους είδαμε και από το σπασμένο ξύλινο παράθυρο . Βρίσκονταν δίπλα από μια αγελάδα η οποία κοίταζε αμέριμνη . Ένας από αυτούς ήταν όρθιος και με το χέρι του έδειχνε προς νότο τον Άγιο Ιλαρίωνα . Φορούσαν και αυτοί στολές παρόμοιες με τις δικές μας και κράνη με δίχτυ παραλλαγής πολύ διαφορετικά από εκείνα της Ε . Φ . Η αγωνία μας ήταν πολύ μεγάλη . Οι υπόλοιποι άγνωστοι σύντροφοι , δεν ήξεραν απολύτως τίποτα . Μάλιστα ένας από αυτούς καθώς βρισκόταν ανάσκελα κάτω από την καρκόλα ( στρώμα ) ήρθε κοντά μας και μας συμβούλευε να βγούμε προς τον δρόμο χωρίς όπλα και να παραδοθούμε . Ήταν πάρα πολύ τρομαγμένος . Συγκεκριμένα μας έλεγε : « Άτε αδέρφι μου , βγαίνουμε , τι θα μας κάμουν ;». Και εγώ έλεγα από μέσα μου « τι θα μας κάνουν »; Αν βγούμε θα μας καθαρίσουν σαν τις πατάτες ... Μέσα στην αγωνία μας , τον καθησυχάσαμε και ηρέμησε . Έπειτα και οι δύο καταδρομείς ψιθυρίζαμε ο ένας στον άλλο πως θα αντιδρούσαμε . Η γνώμη μου ήταν να μέναμε μέχρι να νυχτώσει και μετά να διαφεύγαμε προς το βουνό . Ο συνάδελφος μού έδειξε το ρολόι . Η ώρα ήταν ακριβώς 17:00 και η αντίδρασή μας ήταν άμεση . Φεύγουμε και ό , τι τρέξει , ας κατεβάσει . Ειδοποιήσαμε και τους υπόλοιπους να μας ακολουθήσουν . Αμέσως βγήκαμε αθόρυβα προς τις λεμονιές . Το τι ακολούθησε ένας Θεός ξέρει ... Και προχωρούσαμε προς την Κερύνεια χωρίς να ριχτεί εναντίον μας έστω και ένας πυροβολισμός . Αυτό πιστεύω ήταν ένα θαύμα . Δεν αρκούσε , λοιπόν , που ο εχθρός βρισκόταν μέσα στα πόδια μας , είχαμε μπελά και τα περιφραγμένα περιβόλια που μας καθυστερούσαν στις κινήσεις μας . Όταν διανύσαμε απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου σταμάτησα την ομάδα . Αν προχωρούσαμε ακόμη λίγο θα πέφταμε σίγουρα μέσα στο ξέφωτο σε μια ολόγυμνη περιοχή και θα φαινόμασταν σαν τη μύγα μες το γάλα . Ενημέρωσα την ομάδα και αμέσως αλλάξαμε κατεύθυνση . Την περιοχή τη γνώριζα πολύ καλά με όλες τις λεπτομέρειές της . Προχώρησα πάλι μπροστά , πίσω ο συνάδελφος και ακολουθούσαν οι υπόλοιποι . Προσπάθειά μου ήταν να μη μπούμε μέσα στην Κερύνεια . Στην πόλη είχαν ήδη εισέλθει μηχανοκίνητες εχθρικές δυνάμεις και ο κίνδυνος θα ήταν μεγάλος . Μέχρι εκεί , ευτυχώς , δε συναντήσαμε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα . Δύο περίπου χιλιόμετρα πριν την πόλη αλλάξαμε κατεύθυνση