ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΚΑΡΜΙ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ 160 Ας επανέλθουμε λοιπόν στη στιγμή της προέλασης των εχθρικών αρμάτων . Εμείς λοιπόν οι καταδρομείς χωρίς να έχουμε την απαραίτητη αντιαρματική δυνατότητα αντιμετώπισης των εχθρικών αρμάτων , διαφύγαμε από το χωριό Άγιος Γεώργιος προς την Κερύνεια . Πολλά από τα εχθρικά άρματα μάς είχαν προσπεράσει . Ο εχθρός πλέον ήταν μπροστά μας και άλλα άρματα έρχονταν από τα νώτα μας . Ανάμεσά τους υπήρχαν τα περιβόητα ΤΟΜΠ . Ουσιαστικά ο κλοιός γύρω μας είχε διευρυνθεί σε όλη την έκταση από το Πέντε Μίλι ( σημείο απόβασης ) μέχρι την Κερύνεια . Ο κίνδυνος εξόντωσής μας ήταν ορατός . Έπρεπε να επιμένουμε να τρέχουμε τα εχθρικά άρματα ξωπίσω , ενώ άλλα έρχονταν από τα νώτα μας . Ποιος μπορούσε να εγγυηθεί ότι ο εχθρός δε θα κατέβαινε κατά ομάδες από τα ΤΟΜΠ και να έστηνε ενέδρες ; Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων , οι Τούρκοι στρατιώτες κατέβαιναν από αυτά και λάμβαναν θέσεις μάχης σύμφωνα με τους σχεδιασμούς τους . Πέραν τούτου είχαμε εχθρό μας και τους περιφραγμένους λεμονόκηπους των σπιτιών , που μας εμπόδιζαν θανάσιμα κατά τη διαφυγή μας . Η κίνηση μας λοιπόν προς Κερύνεια μάς στοίχησε σε έμψυχο και άψυχο υλικό . Πολλοί καταδρομείς προκειμένου να παρακάμψουν το τουρκοκυπριακό χωριό Τέμπλος , μπήκανε σαν ποντίκια στο ξέφωτο , που βρισκόταν κατά μήκος του κεντρικού δρόμου , σχεδόν στα πρόθυρα της πόλης . Η κίνηση αυτή είχε ως συνέπεια να υποστούμε βαριές απώλειες . Νεκρούς , τραυματίες , αιχμαλώτους και αγνοουμένους . Ήταν ευτύχημα που δεν υποστήκαμε την πλήρη εξόντωσή μας . Αυτό ίσως οφείλεται στο ότι αντιμετωπίσαμε έναν στρατό , απαίδευτο , ασυντόνιστο και βραδυκίνητο , που προέλαυνε στο περίπου μουδιασμένα και φοβισμένα . Ή ακόμη , ίσως να μην είχε συνέλθει από το σοκ που υπέστη τη νύχτα του Σαββάτου στον Άγιο Ιλαρίωνα μετρώντας τους νεκρούς και τους τραυματίες του . Ό , τι και να πούμε όμως , το βέβαιο είναι ότι είχαμε μεγάλες απώλειες . Όπως ελέχθη πιο πάνω , οι καταδρομείς στο άκουσμα « αυτοδιάλυση » καταφεύγαμε προς την Κερύνεια . Κάποιοι πιστεύαμε ότι το τελειωτικό κτύπημα εναντίον των εχθρικών αρμάτων , θα διδόταν από τα Α / Τ και τα ΠΑΟ των ημετέρων στρατιωτικών δυνάμεων στα πρόθυρα της πόλης . Μέχρι να φτάσουμε στην ανατολική πλευρά του χωρίου Άγιος Γεώργιος , μας είχαν ήδη προσπεράσει αρκετά εχθρικά άρματα . Στο μεταξύ ακούγονταν μερικοί συνάδελφοι που φώναζαν : « Τι στο καλό , πάμε ταπισόν ( πίσω ) από τα άρματα ;». Ήταν αυτοί βέβαια , που αντιλήφθηκαν ότι η πόλη ήταν ανοχύρωτη και που γνώριζαν ότι μόνο ένας λόχος στρατιωτών βρισκόταν στο φρούριο . Ήταν αυτοί που λίγες ώρες προηγουμένως πηγαίνοντας στο μέτωπο πέρασαν από το κέντρο της πόλης και δεν είδαν ούτε μύγα . Δεν υπήρχε καμιά στρατιωτική δύναμη , για να προστατέψει την πόλη παρά μονάχα ελάχιστοι στρατιώτες με τον ελαφρύ ατομικό τους οπλισμό . Αυτοί λοιπόν προαισθάνθηκαν το « Εάλω η Πόλις ». Παρά ταύτα κινούμασταν προς Κερύνεια με την ψευδαίσθηση ότι φθάνοντας εκεί θα ενισχύαμε τις ημέτερες δυνάμεις .