ΚΑΡΜΙ Νυν και αεί

ΜΕΡΟΣ µ 155 υγεία μας θεωρούνταν δευτερεύοντα θέματα γι ’ αυτούς . Τη νύχτα της Παρασκευής βλέπαμε τα φώτα των πολεμικών πλοίων που όλο και πλησίαζαν την Κερύνεια μας και κανένας δεν μας ενημέρωνε για το τι έμελλε να γίνει . Ξυπνήσαμε νωρίς το χάραμα με τους εκκωφαντικούς κρότους των βομβών , που έριχναν τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα , που αλώνιζαν τους κυπριακούς αιθέρες ανενόχλητα . Είδαμε να βυθίζουν τις δύο και μοναδικές τορπιλάκατες , που διέθετε το ναυτικό μας στο λιμάνι της Κερύνειας ευθύς αμέσως που βγήκαν από το λιμάνι . Πολλές φορές μας πολυβολούσαν μέσα στο φρούριο χωρίς όμως να έχουμε θύματα , αφού ταμπουρωθήκαμε στις κρυψώνες του φρουρίου . Κάποιοι έτρεφαν κούφιες ελπίδες ότι τάχατες θα ερχόταν βοήθεια από την Ελλάδα και θα νικήσουμε τον πάνοπλο εχθρό . Μας άφησαν μέσα στο φρούριο κρατούμενους μέχρι τη Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974 γύρω στο μεσημέρι όπου όλα είχαν τελειώσει , αφού έσπασαν οι γραμμές μας και οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κερύνεια μας . Τουρκικά άρματα παρατάχθηκαν στη νότια και δυτική πλευρά του φρουρίου και μας καλούσαν στα ελληνικά να παραδοθούμε και δε θα μας κάνουν κακό . Κανένας μας δεν εμπιστευόταν τα τουρκικά απανωτά τελεσίγραφα και αποφασίσαμε με τα λίγα πολεμοφόδια του ναυτικού , που υπήρχαν στο φρούριο και με την καθοδήγηση του μοναδικού εξ Ελλάδος αξιωματικού του ναυτικού , να αντισταθούμε ρίχνοντας χειροβομβίδες και αυτοσχέδιες βόμβες μολότοφ , που κατασκευάζαμε εκείνες τις στιγμές . Αντιληφθήκαμε ότι στη θάλασσα ανοικτά της ανατολικής πλευράς του φρουρίου υπήρχε μεγάλο Βρετανικό επιβατικό πλοίο που παραλάμβανε Άγγλους υπηκόους από τη στεριά με ελικόπτερο και τους μετέφερε στο πλοίο , για να τους απομακρύνει . Αμέσως πέρασε η ιδέα να διαφύγουμε μέσω της χαμηλής σιδερένιας πόρτας της ανατολικής πλευράς και μέσω στενού παραθύρου στη βόρεια πλευρά . Αφού κόψαμε με σιγατσάκι τα σίδερα , ένας ένας πορευτήκαμε χωρίς να γίνουμε αντιληπτοί από τους Τούρκους μέσω της παραλίας προς το Καράκουμι και άλλοι προς τον Παχύαμμο ( περιοχή βόρεια του χωριού Άγιος Επίκτητος ). Με αυτό τον τρόπο καταφέραμε όλοι , κρατούμενοι και φύλακες να απομακρυνθούμε χωρίς καμία απώλεια . Εγώ με άλλους πέντε συγκρατούμενούς μου βρεθήκαμε στην περιοχή του Παχύαμμου , όπου κατά καλή μας τύχη βρήκαμε ένα εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο της ενοικιάσεως με τα κλειδιά πάνω και αφού μαζέψαμε κάποια πεταμένα όπλα , τα πήραμε μαζί μας και φύγαμε μέσω του νέου δρόμου Κυθρέας . Στη συνέχεια φτάσαμε στη Λευκωσία όπου τα παραδώσαμε σε στρατόπεδο στην Αθαλάσσα . Εκεί μας επιστράτευσαν και μας έστειλαν πρώτα να επανδρώσουμε τα φυλάκιά μας στην περιοχή Σοπάζ . Αργότερα , μας μετέθεσαν σε στρατόπεδο κοντά στο καμένο προεδρικό και μετά σε φυλάκια στη περιοχή Κολοκασίδη μέχρι και την απόλυσή μας και την επανασύνδεση με τις οικογένειές μας . Ελπίζω η ταλαιπωρία μου αυτή να είναι η τελευταία , γιατί από δικά μας λάθη άθελά μας προκαλούμε την τύχη μας .