ΕΘΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ & ΙΣΤΟΡΙΑ, τεύχος 44ο

Εθνική Φρουρά & Ιστορία 86 Όμως, στην πιο κρίσιμη στιγμή, σταμάτησαν οι βολές του πυροβολικού μας, με την ακατανόητη δικαιολογία ότι δεν είχαν άλλα βλήματα! (σ.σ. εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι η 187 ΜΠΠ που υποστήριζε την ΕΛΔΥΚ είχε βλήματα, αλλά κατόπιν διαταγής της ΔΠΒ του ΓΕΕΦ διετάχθη να αρχίσει βολές δυτικά, στον άξονα Λευκωσίας-Μόρφου). Και παρά ταύτα καμιά άλλη πυροβολαρχία ή μοίρα (π.χ. η 182 ΜΠΠ που βρισκόταν κοντά) δεν διατάχθηκε να συνεχίσει τα πυρά ανασχέσεως αρμάτων μπροστά από την ΕΛΔΥΚ... Με την παύση των πυρών τα τουρκικά άρματα πέρασαν πάνω από την γραμμή του Λόχου Διοικήσεως, καθιστώντας την κατάσταση στο Ύψωμα Β’ απελπιστική! Εφεδρείες δεν υπήρχαν, αντιαρματικά δεν υπήρχαν, τα πυρομαχικά τελείωναν, οι άνδρες είχαν υπερβεί κατά πολύ τα όρια της αντοχής τους, οι απώλειες ήταν βαριές και αυξάνονταν λεπτό με λεπτό. Σε λίγο τα άρματα των Τούρκων θα έκλειναν σαν λαβίδα την όλη παράταξη αμύνης, εγκλωβίζοντας όλους τους μαχόμενους υπερασπιστές του Στρατοπέδου! Ο Στρατοπεδάρχης -και επικεφαλής των Δυνάμεων Αμύνης του Στρατοπέδου- από το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου που βρισκόταν, διαβλέποντας τον φανερό κίνδυνο αποκοπής των δύο Λόχων Τυφεκιοφόρων που ακόμα κρατούσαν τις γραμμές τους, περί την 13:30, και κατόπιν μεγάλης ψυχολογικής του πίεσης, διέταξε «σύμπτυξιν εν ημέρα και υπό την ισχυράν πίεσιν του εχθρού». Ήταν ταυτόχρονα η στιγμή που τα τουρκικά άρματα πέρναγαν τα εξωτερικά συρματοπλέγματα του Στρατοπέδου και έμπαιναν από παντού μέσα σε αυτό. Άρχισε τότε μια μάχη όπου έβλεπες την απόγνωση, τον θυμό και τον ηρωισμό να αναμειγνύονται με το πανάρχαιο αίσθημα που προσδίδει ο αγώνας επιβίωσης. Οι ΕΛΔΥΚάριοι υποχωρούσαν πολεμώντας προς τη Σχολή Γρηγορίου κι από εκεί προς τα υψώματα Κολοκασίδη, αλλά και προς τη Μακεδονίτισσα υπό την μερική κάλυψη του 212 ΤΠ. Τότε ήταν που χάθηκαν και οι περισσότεροι Έλληνες στρατιωτικοί αυτής της μάχης. Μέσα στην αντάρα της μάχης η διαταγή της υποχώρησης δεν πήγε σε όλους τους λόχους. Η σημαία στο Διοικητήριο κυμάτιζε ακόμα, δείγμα ότι ο 2ος λόχος δεν είχε ειδοποιηθεί, προφανώς λόγω απώλειας του αγγελιοφόρου που είχε σταλθεί να τους ειδοποιήσει. Το καθήκον αυτό κλήθηκε να πράξει τελικά ο ίδιος ο Αντισυνταγματάρχης Σταυρουλόπουλος πηγαίνοντας επιτόπου με το τζιπ του, ειδοποιώντας τους για τη διαταγή του και δίνοντας εντολή να διασωθεί η σημαία που βρισκόταν ακόμα επί του ιστού, προκειμένου να μην πέσει λάφυρο στα χέρια των τούρκων.