Άδοντας και υμνώντας τα κυπριακά δασικά δέντρα

Η Ταμαρίς η Σμυρναίικη που φέτος, λοιπόν, γιορτάζει βάρος πολλύν στην πλάτη της γι’ αυτόν τούτη βαστάζει. Βρίσκεις την σε βαλτότοπους, αμμόλοφους, σε όρη, σε ρεμαθκιές, σε λαγκαθκιές μα τζαι σε βράχους μπόρει. Εν θάμνος αραιόκλαδος που γίνεται τζαι δέντρο, βρίσκεις την στα παράλια, μ’ ακόμα τζαι στο κέντρο. Σολιά, Κυθρέα, Καρβουνά, Πάφο, Κόρνο, Τζερύνεια, Αμίαντον τζαι Λεμεσόν ακόμα τζαι στην Ίνεια. Στους οικοτόπους ζιει με γείτονες όπως η Πικροδάφνη, ο Πλάτανος, η Λλυαρκά, ο Κόνυζος, αν λάχει. Με βάτους τζι αντζουλλόβατους επίσης γειτονεύκει, έσιει αθθούς μιτσιούς τζαι ρόδινους, τζαι φυλλωσιά που πέφτει. Αθθίζει τον Απρίλλιο ρόδινα τζι άσπρα άθθη, τα φύλλα γλαυκοπράσινα που εν ιβρίσκεις λάθη. Φλοιόν ερυθροκαστανό, κλωνιά πιο σκούρο χρώμα, ούλλα μαζίν αποτελούν έναν πανώριο σώμα. Γι’ αυτόν τζαι εν κοσμητικόν, προσφέρει χρώμα, σχήμα, αντέχει δίχα το νερόν, αρέσκει του τζι η αλμύρα. Για τούτον τζαι σε υπέδαφος πον’ αλμυρόν αντέχει, πρωτείο μέσα στα δεντρά πάντοτε θα κατέχει. Τζαι οι καρποί αναπτύσσουνται ούλλον το καλοτζαίρι, τζι οι καστανοί οι σπόροι του φυτεύκουνται για ταίρι. Έμπη Σεπτέβρης τζι ύστερις τα φύλλα του θα ρίξει, για νά’ρτει πάλε η άνοιξη που έννα ξαναθθίσει. Το άλλο του το όνομαν που ένει το αρμυρίκι, εν που τη λέξην αλμυρός, εξού τζαι η μυρίκη. Ήτουν στην αρχαιότητα τάμα στην Αφροδίτη, γιατί εμεταμόρφωσε τη Μύρρα σε μυρίκη. Ήτουν η κόρη βασιλιά της Κύπρου, του Κινύρα, που δίχα να ξέρει αγάπησεν την κόρη του τη Μύρρα. Τζαι όταν το εκατάλαβεν επήεν να την σκοτώσει, τζι η Αφροδίτη εμεταμόρφωσεν την Μύρρα για να την σώσει. Στην Iλιάδαν ο Όμηρος επίσης αφηγείται τον Δόλωνα που σκότωσε ο Διομήδης τζι είπε πως ο Οδυσσέας εκρέμασεν πάνω σε μιαν μυρίκην, την πανοπλίαν του Δόλωνα που έζησε μια φρίκην. Κατάσκοπος στους Αχαιούς που εστάλη τζαι προδώθη, σαν ήρωα τον ετίμησεν που άγρια εσκοτώθη. Τζι αν δεις τον στίχο πιο κάτω του Ομήρου στην Ιλιάδα ήτουν γνωστός ο Μέρικος εις την αρχαίαν Ελλάδα: «...Είπε και πάνω υψώνοντας τα όπλα απ’ το κεφάλι, σ’ αρμυρικιά τα έκρυψε μ’ ένα καλό σημάδι, χλωρά κλαδιά αρμυρικιάς δένοντας με καλάμι». (Ομήρου Ιλιάδα, στίχος 10.466) Ο Μέρικος ήτουν δαμέ που τα αρχαία γρόνια, τζαι πρέπει να τον έβρουσιν δισάγγονα τζι αγγόνια. Στόλισμα, τζι ανεμόφραξη, σκιά στες παραλίες, τούτες εν πό’σιει ο Μέρικος στην Κύπρο για ασχολίες. Έννεν ευκαταφρόνητες, ένουσιν ευλογία, ούλλοι στον νου να τό’χουμε μες τούντην κοινωνία. Να ευκαριστούμεν τον Θεό που ’πεψε τέθκοια δώρα τζαι πάντα να προσέχουμεν τα δέντρα σ’ τούντην χώρα. - 59 -