Άδοντας και υμνώντας τα κυπριακά δασικά δέντρα

Η λαϊκή παράδοση τζαι η μυθολογία, συνδέουσιν με τες Ιδκιές μιαν πλούσιαν ιστορίαν. Σύμβολο γονιμότητας τες είχαν οι αρχαίοι, τζι έμπνευση για τους ποιητές οι ήχοι οι ωραίοι, που έκαμνεν ο άνεμος μέσα που τα κλωνιά τους, τζαι ισχυρήν επίδρασην είσιεν εις τα μυαλά τους. Τζι ο μυθικός ο ποιητής, ο Ορφέας με το νάμιν, κουβάλησεν κλωνιά Ιδκιάς μαζί του εις τον Αδην, τζαι δώρα του εχαρίσασιν πρώτα την «ευγλωττίαν», τζαι δεύτερο καλλύτερον την «επικοινωνίαν». Ούλλοι μας ξέρουμεν καλά ποιος εν ο Ιπποκράτης, πατέρας της Ιατρικής, γνωστός σ΄ούλλα τα κράτη. Έναν χυμό για φάρμακον έφκαλλεν που την φλούδαν, που ήτουν για τον πυρετόν, τζαι πόνον, τέλεια κούρα. Σήμερα εν γνωστό συστατικό, το salicylic acid, το όνομαν του επήρεν το που την Ιδκιάν ή Salix. Σημαντικό συστατικό ήτουν της ασπιρίνης, που επίτευγμα θαυμάσιον ένει της επιστήμης. Το ξύλο της εν αλαβρύν, κάμνει για εργαλεία, λαβές που ένει μαλακές, σκαλίζεις μ’ευκολία. Έτσι που εν ελαστικόν, εύκολα δεν τσακκίζει, έστω τζι αν πίεσην υποστεί, τζι ούτ’ η φωθκιά του ντζίζει. Ένει πολλές οι χρήσεις του, ακόμα τζαι για παιχνίθκια, για κρίκετ τζαι για μπέιζμπολ, λαλώ σας την αλήθκεια, κάμνουσιν τα παστούνια τους που εν πρέπει να σπάσουν, τζ έτσι εν κινδυνεύκουσιν οι παίκτες σαν τα πιάσουν. Η φύση εν υπέροχη, θκιά μας μεγάλα δώρα, μα κάποιοι καταστρέφουν τα μέσα σε τούντη χώρα. Κάθε γρόνο τα ίδια χαρκούμαι πως λαλούμεν, για το δεντρόν που στην γιορτήν θέλουμεν να τιμούμεν. Άραγε ο κόσμος έμαθεν; Προσέχει; Προστατεύκει; Τούντα δεντρά του τόπου μας για χάριν τους παλεύκει; Θέλω να στείλω προσευχήν εις τον Θεόν μας πάνω, τζαι μιάλον τάμα να του πω, μιάλον θε να του κάμω. Φώτιση δώσε, Πλάστη μου, σε ούλλους τους αδρώπους, τα πλούτη που μας έπεψες πάντα να βρίσκουν τρόπους, να μεν αφήκουν τίποτε τούτα να καταστρέψει, τζι άλλα ακόμα πιο πολλά η γη να αναθρέψει. Τζαι τάμα στέλλω σου, Θεέ, στην χάρην σου θα πέψω, λαμπάδαν ψηλήν σαν την Ιδκιάν, τζαι θα σε ικετέψω: Κάμε, Θεέ, να φύουσιν οι ξένοι που τα δάση, τζαι οι Ιδκιές που κλαίουσιν πέρα εις το Καρπάσιν, ν’ αρχίσουν να χαμογελούν τζ η πλάση να γιορτάζει, τζι ολόγρονα ο τόπος μας με άνοιξη να μοιάζει! - 55 -